پیش آن آیینه رو راه سخن از صائب تبریزی غزل 274
1. پیش آن آیینه رو راه سخن داریم ما
بخت سبز طوطی شکرشکن داریم ما
گر چه ما را نیست بر روی زمین از صائب تبریزی غزل 275
1. گر چه ما را نیست بر روی زمین ویرانه ای
خانه ها چون گنج در زیر زمین داریم ما
از تحمل خصم را هموار می از صائب تبریزی غزل 276
1. از تحمل خصم را هموار می سازیم ما
خار بی گل را گل بی خار می سازیم ما
اشک پیش مردم فرزانه می از صائب تبریزی غزل 277
1. اشک پیش مردم فرزانه می ریزیم ما
در زمین شور دایم دانه می ریزیم ما
خار در پیراهن فرزانه می از صائب تبریزی غزل 278
1. خار در پیراهن فرزانه می ریزیم ما
گل به دامن بر سر دیوانه می ریزیم ما
گر به ظاهر چون لب پیمانه از صائب تبریزی غزل 279
1. گر به ظاهر چون لب پیمانه خاموشیم ما
از ته دل چون خم سربسته در جوشیم ما
چشم مست یار شد مخمور و مدهوشیم از صائب تبریزی غزل 280
1. چشم مست یار شد مخمور و مدهوشیم ما
باده از جوش نشاط افتاد و در جوشیم ما
جان به لب داریم و همچون از صائب تبریزی غزل 281
1. جان به لب داریم و همچون صبح خندانیم ما
دست و تیغ عشق را زخم نمایانیم ما
بی کسی را کعبه مقصود می از صائب تبریزی غزل 282
1. بی کسی را کعبه مقصود می دانیم ما
خضر را شمشیر زهرآلود می دانیم ما
آسمان را خانه زنبور می از صائب تبریزی غزل 283
1. آسمان را خانه زنبور می دانیم ما
انجمش را دیده های شور می دانیم ما
خون دل را باده گلفام می از صائب تبریزی غزل 284
1. خون دل را باده گلفام می دانیم ما
آه را خوشتر ز خط جام می دانیم ما
گر چه از عقل گران لنگر فلاطونیم از صائب تبریزی غزل 285
1. گر چه از عقل گران لنگر فلاطونیم ما
کار با اطفال چون افتاد مجنونیم ما