غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 عشق پنهان باعث روشن روانی شد مرا روشن این غمخانه از سوز نهانی شد مرا

2 در بلندی، عمر من چون شمع کوتاهی نداشت زندگانی کوته از آتش زبانی شد مرا

3 چون در دوزخ ز چشم باز بودم در عذاب چشم پوشیدن بهشت جاودانی شد مرا

4 تا شدم خاموش چون ماهی، محیط پر خطر مهد آسایش ز فیض بی زبانی شد مرا

1 پرده دار و حاجب و دربان نمی باشد مرا خانه چون آیینه بی مهمان نمی باشد مرا

2 درد و صاف عالم امکان ز یک سرچشمه است شکوه ای از ساقی دوران نمی باشد مرا

3 کعبه و بتخانه یکسان است پیش چشم من سنگ کم در پله میزان نمی باشد مرا

4 در خرابات تجرد می کنم چون عشق شیر خانه در معموره امکان نمی باشد مرا

1 بی زبانی پرده داری می کند راز مرا می دهد خاموشی من سرمه غماز مرا

2 گر برون آید، به خون خود گواهی می دهد ناله تا در دل نگردد خون، هم آواز مرا

3 از نوازش منت روی زمین دارد به من چرخ سنگین دل زند گر بر زمین ساز مرا

4 گوش گل بی پرده از گلبانگ من گشت و هنوز باغبان سنگدل نشنیده آواز مرا

1 از بهار افزود شور عشق چون بلبل مرا خامه مشق جنون گردید چوب گل مرا

2 صحبت طفلان بود دیوانه را باغ و بهار دامن پر سنگ باشد دامن پر گل مرا

3 با پریشان خاطری از وسعت مشرب خوشم چشمه ها پنهان بود در موجه سنبل مرا

4 می شوند از زودرفتن ها، گرانان خوشگوار نیست از سیل بهاران شکوه ای چون پل مرا

1 پیش تیغ و تیر ناچارست استادن مرا چون علم، ناموس لشکرهاست بر گردن مرا

2 صورت حال جهان زنگی و من آیینه ام جز کدورت نیست حاصل از دل روشن مرا

3 چون علم می بایدم زد غوطه در دریای تیغ نیست بر تن گر چه غیر از پیرهن جوشن مرا

4 برنمی تابد فروغ عاریت کاشانه ام گل فتد از مهر و مه در دیده روزن مرا

1 روح پاک من کند پاکیزه گوهر تیغ را مشک گردد خون من در ناف جوهر تیغ را

2 خون گرمم گر شود در دل مصور تیغ را موی آتش دیده گردد زلف جوهر تیغ را

3 بس که آن بیدادگر در قتل من دارد شتاب شیون زنجیر می آید ز جوهر تیغ را

4 گر شود در کشتن من گرم قاتل، دور نیست خون گرمم می کند بال سمندر تیغ را

1 چهره شد نیلوفری از سیلی اخوان مرا خوش گلی آخر شکفت از گلشن احزان مرا

2 تیغ بر فرقم زنند و گوهر از دستم برند چون صدف شد دشمن جان گوهر رخشان مرا

3 دل چو رو گرداند، بر گرداندن او مشکل است روی دل تا برنگردیده است، بر گردان مرا

4 ذوق همچشمی ندارد شهرتم با آفتاب گرد عالم از چه دارد چرخ سرگردان مرا؟

1 چون کند آن غمزه خونریز عریان تیغ را بخیه جوهر شود زخم نمایان تیغ را

2 ریخت خون عالم و مژگان او خونین نشد تیزی سرشار سازد پاکدامان تیغ را

3 در دل فولاد چون سنگ آتشی پنهان نبود خون گرمم شد چراغ زیر دامان تیغ را

4 دستگاه لاف می خواهند صاحب جوهران نعل در آتش بود از بهر میدان تیغ را

1 می کشد خاطر به جا و منزل دیگر مرا چرخ گویا ساخت از آب و گل دیگر مرا

2 عمر شد در گوشمالم صرف، گویا روزگار می کند ساز از برای محفل دیگر مرا

3 گر چه در ظاهر چو مجنون رو به حی آورده ام نیست غیر از پرده دل محمل دیگر مرا

4 سوخت تخم من ز برق عشق و دهقان هر نفس می فشاند در زمین قابل دیگر مرا

1 سر به جیب خویش دزدیدم، کلاهی شد مرا جمع کردم پای در دامن، پناهی شد مرا

2 در گذار سیل بودم، داشتم تا خانه ای از گرانان ترک خان و مان پناهی شد مرا

3 دستگاه عیش بر من خواب راحت تلخ داشت چون سبو کوتاه دستی تکیه گاهی شد مرا

4 غیر حق کردم فرامش هر چه در دل داشتم طاق نسیان از دو عالم قبله گاهی شد مرا