غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 تر به اشک تلخ می سازم دماغ خویش را زنده می دارم به خون دل چراغ خویش را

2 از سیاهی شد جهان بر چشم داغ من سیاه چند دارم در ته دامن چراغ خویش را؟

3 سازگاری نیست با مرهم ز بی دردی مرا می کنم پنهان ز چشم شور، داغ خویش را

4 کاروان بی خودی را نامه و پیغام نیست از که گیرم، حیرتی دارم، سراغ خویش را

1 مشکل است از کوی او قطع نظر کردن مرا ورنه آسان است از دنیا گذر کردن مرا

2 بال من در گرد سر گردیدن گل ریخته است از مروت نیست زین گلشن به در کردن مرا

3 نیست در کالای من چون آب روشن پشت و روی چیست یارب مطلب از زیر و زبر کردن مرا؟

4 گر چه از شیشه است نازک تر دل بی صبر من سینه پیش سنگ می باید سپر کردن مرا

1 مرکز خاک است گردون آسمان عشق را لامکان یک پله باشد آستان عشق را

2 تا چه آید، روشن است، از دست این یک قبضه خاک چرخ نتوانست زه کردن کمان عشق را

3 گفتگوی عاشقی لاحول بی دردان بود عقل نتواند شنیدن داستان عشق را

4 پیش ازین اینجا نمک را قیمت الماس بود شور من کان ملاحت ساخت خوان عشق را

1 گل نزد آبی بر آتش بلبل خودکام را نیست غیر از ناامیدی حاصلی ابرام را

2 چهره خورشید رویان را سپندی لازم است از شب جمعه است نیل چشم زخم ایام را

3 عشق عالمسوز می باید دل افسرده را می پزد خورشید تابان میوه های خام را

4 نیست ممکن از زبان خوش کسی نقصان کند چرب نرمی غوطه در شکر دهد بادام را

1 بر نمی آید مراد از کعبه گل عشق را هست محراب دعا از رخنه دل عشق را

2 می چو خون گرم جوشد از ته دل عشق را مطرب از خانه است چون مرغان بسمل عشق را

3 موج سازد خوش عنان دریای لنگردار را از دویدن کی شود مانع سلاسل عشق را

4 حسن عالمگیر لیلی نیست در جایی که نیست دامن صحرا غبار از عالم گل عشق را

1 چشم او چندان که مست خواب می‌سازد مرا تاب آن موی میان بی‌تاب می‌سازد مرا

2 تا شدم محو جمال او، اثر از من نماند چون کتان آمیزش مهتاب می‌سازد مرا

3 تا نگشتم دور ازو، کامل نگشتم، همچو ماه دوری خورشید عالم‌تاب می‌سازد مرا

4 خوشدلم با آه سرد و گریه‌های آتشین بی‌تکلف این هوا و آب می‌سازد مرا

1 برگ عیش آماده از فقر و قناعت شد مرا دست خود از هر چه شستم پاک، قسمت شد مرا

2 خود حسابی شد دل آگاه را روز حساب دیده انصاف میزان قیامت شد مرا

3 پیری از دنیای باطل کرد روی من به حق قامت خم گشته محراب عبادت شد مرا

4 هر می تلخی که بردم در جوانی ها به کار وقت پیری مایه اشک ندامت شد مرا

1 من که خواهم محو از عالم نشان خویش را چون نشان تیر سازم استخوان خویش را

2 کاش وقت آمدن واقف ز رفتن می شدم تا چو نی در خاک می بستم میان خویش را

3 تیغ نتواند شدن انگشت پیش حرف من تا چو ماه نو سپر کردم کمان خویش را

4 شد قفس زندان من از خارخار بازگشت کاش می کردم فرامش آشیان خویش را

1 در بهشت افکند آن رخسار گندم گون مرا شست یاد کوثر از دل آن لب میگون مرا

2 از تماشای رخش چون چشم بردارم، که هست چهره گلرنگ او گیرنده تر از خون مرا

3 خط آزادی طمع زان روی نوخط داشتم سرخط مشق جنون شد آن خط شبگون مرا

4 خشک می آید به چشم سرو چون سوهان روح ریشه در دل کرد تا آن قامت موزون مرا

1 چشم بر خورشید تابان نیست ویران مرا کرم شب تابی برافروزد شبستان مرا

2 در زمین پاک من ریگ روان حرص نیست تازه می سازد رگ تاکی گلستان مرا

3 حیرت دیدار، قفل خانه چشم من است نیست امید گشایش چشم حیران مرا

4 زیر بار منت ابر بهاران نیستم زهره شیران دهد آب نیستان مرا