چون به خاطر آن دو لعل آبدار آید مرا از صائب تبریزی غزل 144
1. چون به خاطر آن دو لعل آبدار آید مرا
صد بدخشان اشک خونین در کنار آید مرا
صبح از جان های روشن یاد می آید مرا از صائب تبریزی غزل 145
1. صبح از جان های روشن یاد می آید مرا
شام از تاریکی تن یاد می آید مرا
سرنمی پیچم به سنگ بیستون از کار عشق از صائب تبریزی غزل 146
1. سرنمی پیچم به سنگ بیستون از کار عشق
جان شیرین بهر جوی شیر می باید مرا
زلف را نبود سرانجامی که می باید مرا از صائب تبریزی غزل 147
1. زلف را نبود سرانجامی که می باید مرا
خط مگر سامان دهد دامی که می باید مرا
نیست تاب درد غربت جان افگار مرا از صائب تبریزی غزل 148
1. نیست تاب درد غربت جان افگار مرا
با قفس آزاد کن مرغ گرفتار مرا
گر چه سیمای خزان دارد رخ چون زر مرا از صائب تبریزی غزل 149
1. گر چه سیمای خزان دارد رخ چون زر مرا
در سواد دل بهاری هست چون عنبر مرا
شد یکی صد شورش عشق از نصیحتگر مرا از صائب تبریزی غزل 150
1. شد یکی صد شورش عشق از نصیحتگر مرا
کشتی از باد مخالف گشت بی لنگر مرا
می کشد خاطر به جا و منزل دیگر مرا از صائب تبریزی غزل 151
1. می کشد خاطر به جا و منزل دیگر مرا
چرخ گویا ساخت از آب و گل دیگر مرا
داغ رسوایی خدادادست منصور مرا از صائب تبریزی غزل 152
1. داغ رسوایی خدادادست منصور مرا
هست تمغای تجلی لاله طور مرا
نیست ظرف باده توحید، مخمور مرا از صائب تبریزی غزل 153
1. نیست ظرف باده توحید، مخمور مرا
می کند حلاجی این می مغز منصور مرا
بی زبانی پرده داری می کند راز مرا از صائب تبریزی غزل 154
1. بی زبانی پرده داری می کند راز مرا
می دهد خاموشی من سرمه غماز مرا
می برد از هوش پیش از آمدن بویش مرا از صائب تبریزی غزل 155
1. می برد از هوش پیش از آمدن بویش مرا
نیست جز حسرت، نصیب دیده از رویش مرا