زلف تو هر موی و بادی از امیرخسرو دهلوی غزل 1167
1. زلف تو هر موی و بادی در سرش
لعل تو هر گنج و خوبی بر درش
آنکه از جان دوست تر از امیرخسرو دهلوی غزل 1168
1. آنکه از جان دوست تر می دارمش
گر مرا بگذاشت من نگذارمش
ای لب چون شکرت چشمه از امیرخسرو دهلوی غزل 1169
1. ای لب چون شکرت چشمه نوش
ای رخ چون قمرت غارت هوش
شاد باش، ای شب فرخنده از امیرخسرو دهلوی غزل 1170
1. شاد باش، ای شب فرخنده دوش
که فلان بود مرا در آغوش
رغم آن دل که نگه دارندش از امیرخسرو دهلوی غزل 1171
1. رغم آن دل که نگه دارندش
زیر آن زلف سیه دارندش
خلق به هر کار و من برسر از امیرخسرو دهلوی غزل 1172
1. خلق به هر کار و من برسر سودای خویش
در هوسی هر کسی من به تمنای خویش
مستی گرفت شیوه آن از امیرخسرو دهلوی غزل 1173
1. مستی گرفت شیوه آن چشم پر خمارش
شد ختم جان فزایی بر لعل آبدارش
خواهم که سیر بینم از امیرخسرو دهلوی غزل 1174
1. خواهم که سیر بینم روی چو یاسمینش
لیک آفتی ست فتنه، می ترسم از کمینش
دیدم چو آفتابی در از امیرخسرو دهلوی غزل 1175
1. دیدم چو آفتابی در سایه کلاهش
سایه گرفته مه را زان طره سیاهش
چندین شبم گذشت به از امیرخسرو دهلوی غزل 1176
1. چندین شبم گذشت به کنج خراب خویش
نوری ندادیم شبی از ماهتاب خویش
شبها من و دلی و غمی از امیرخسرو دهلوی غزل 1177
1. شبها من و دلی و غمی بهر جان خویش
مشغول با خیال کسی در نهان خویش
ابر خوش است و وقت خوش از امیرخسرو دهلوی غزل 1178
1. ابر خوش است و وقت خوش است و هوای خوش
ساقی مست داده به مستان صلای خوش