دل من برد، نتوان یافت از امیرخسرو دهلوی غزل 1144
1. دل من برد، نتوان یافت بازش
که دستی نیست بر زلف درازش
دل من چون شود دور از از امیرخسرو دهلوی غزل 1145
1. دل من چون شود دور از وثاقش
که ماند آویخته ز ابروی طاقش
اگر چه پرسش من نیست از امیرخسرو دهلوی غزل 1146
1. اگر چه پرسش من نیست رایش
رها کن تا بمیرم زیر پایش
ماییم و شبی و یار در از امیرخسرو دهلوی غزل 1147
1. ماییم و شبی و یار در پیش
جام می خوشگوار در پیش
دزدانه در آمد از درم از امیرخسرو دهلوی غزل 1148
1. دزدانه در آمد از درم دوش
افگنده کمند زلف بر دوش
ای زده ناوکم به جان، از امیرخسرو دهلوی غزل 1149
1. ای زده ناوکم به جان، یک دو سه چار و پنج و شش
کشته چو بنده هر زمان، یک دو سه چار و پنج و شش
پیش چشم خود مگو، گر از امیرخسرو دهلوی غزل 1150
1. پیش چشم خود مگو، گر با تو گویم سوز خویش
زانکه می دانی مزاج غمزه کین توز خویش
گر نه من دیوانه گشتم از امیرخسرو دهلوی غزل 1151
1. گر نه من دیوانه گشتم زین دل بدنام خویش
بهر چه گویم صبا و مرغ را پیغام خویش
سالها خون خورده ام از امیرخسرو دهلوی غزل 1152
1. سالها خون خورده ام از بخت بی سامان خویش
تا زمانی دیده ام روی خوش جانان خویش
ای جفا آموخته، از از امیرخسرو دهلوی غزل 1153
1. ای جفا آموخته، از غمزه بدخوی خویش
نیکویی ناموزی آخر از رخ نیکوی خویش
گر مرا با بخت کاری از امیرخسرو دهلوی غزل 1154
1. گر مرا با بخت کاری نیست، گو هرگز مباش
ور به سامان روزگاری نیست، گو هرگز مباش