دلها به غمزه دزدی، چون خنده برگشایی از دهلوی غزل 1858
1. دلها به غمزه دزدی، چون خنده برگشایی
جانها به عشوه سوزی، چون زلف را نمایی
ای بیغم از دل من، بسیار شد جدایی از دهلوی غزل 1859
1. ای بیغم از دل من، بسیار شد جدایی
شادی به رویت ار چه بر غم کنان نیایی
ای که تاراج دل و دین می دهی از دهلوی غزل 1860
1. ای که تاراج دل و دین می دهی
فتنه را باز این چه آیین می دهی؟
سرمه اندر چشم خودبین می کنی از دهلوی غزل 1861
1. سرمه اندر چشم خودبین می کنی
شانه اندر زلف پرچین می کنی
آنکه جان گویند خلقی، آن تویی از دهلوی غزل 1862
1. آنکه جان گویند خلقی، آن تویی
وانکه شیرین تر بود از جان تویی
ای ز رویت چشم جان را روشنی از دهلوی غزل 1863
1. ای ز رویت چشم جان را روشنی
زلف مشکن تا دلم را نشکنی
ترک من، بر شکل دیگر می روی از دهلوی غزل 1864
1. ترک من، بر شکل دیگر می روی
با مه از خوبی برابر می روی
تا فراقت تاخت بر من بارگی از دهلوی غزل 1865
1. تا فراقت تاخت بر من بارگی
ساختم با محنت و آوارگی
آمد آن شادی جان بر ما دی از دهلوی غزل 1866
1. آمد آن شادی جان بر ما دی
شادی افزود مرا بر شادی
هر شب، ای ماه، کجا می گردی؟ از دهلوی غزل 1867
1. هر شب، ای ماه، کجا می گردی؟
از من خسته جدا می گردی
گر چه سعادت بسی ست در فلک مشتری از دهلوی غزل 1868
1. گر چه سعادت بسی ست در فلک مشتری
دزد حوادث هم است از پی انگشتری
ای رفته در غریبی، باز آکه عمر و جانی از دهلوی غزل 1869
1. ای رفته در غریبی، باز آکه عمر و جانی
یا خود چو عمر رفته باز آمدن ندانی؟