ای ز تو خورشید چرخ در مرض تف و تاب از دهلوی غزل 120
1. ای ز تو خورشید چرخ در مرض تف و تاب
از من تاریک روز، طلعت روشن متاب
شکرت را شد اگر چه سپه موران مرکب از دهلوی غزل 121
1. شکرت را شد اگر چه سپه موران مرکب
مگسی نیز نخواهم که کند سایه بر آن لب
ای ترا در دیده من جای خواب از دهلوی غزل 122
1. ای ترا در دیده من جای خواب
دیده بی خوابم از تو جای آب
ای دل وامانده، خیز، ره سوی جانان طلب از دهلوی غزل 123
1. ای دل وامانده، خیز، ره سوی جانان طلب
وز نفس اهل درد مایه درمان طلب
ای ترک کمان ابرو، من کشته ابرویت از دهلوی غزل 124
1. ای ترک کمان ابرو، من کشته ابرویت
ملک همه چین و هند، ندهم به یکی مویت
امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت از دهلوی غزل 125
1. امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت
وز گریه شادی جگرم آب دگر داشت
تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت از دهلوی غزل 126
1. تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت
از جان گله دارم که مرا زنده چرا داشت
بی شاهد رعنا به تماشا نتوان رفت از دهلوی غزل 127
1. بی شاهد رعنا به تماشا نتوان رفت
بی سرو خرامنده به صحرا نتوان رفت
افسوس ازین عمر که بر باد هوا رفت از دهلوی غزل 128
1. افسوس ازین عمر که بر باد هوا رفت
کاری به جهان نی به مراد دل ما رفت
تا بر سر بازار به مستی قدمش رفت از دهلوی غزل 129
1. تا بر سر بازار به مستی قدمش رفت
بس خرمن مردان که به باد ستمش رفت
جز صورت تو ماه سما را چه توان گفت از دهلوی غزل 130
1. جز صورت تو ماه سما را چه توان گفت
جز طره تو دام بلا را چه توان گفت
بیچاره کسی کو به غم خوش پسران زیست از دهلوی غزل 131
1. بیچاره کسی کو به غم خوش پسران زیست
کز دیده و دل در پی ایشان نگران زیست