غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 ای ز تو خورشید چرخ در مرض تف و تاب از من تاریک روز، طلعت روشن متاب

2 چشمه خورشید را آب نباشد دگر چون تو ز تف هوا خوی کنی، ای آفتاب

3 زلف تو کژ پیچ پیچ، هر سر موی کژت کژ بنشیند، ولیک راست نگوید جواب

4 بسته زلف تو گشت روی دل من سیاه گور من آباد کرد خانه چشمم خراب

1 شکرت را شد اگر چه سپه موران مرکب مگسی نیز نخواهم که کند سایه بر آن لب

2 منم و قامت شاهد، برو ای خواجه مأذن تو در مسجد خود زن و الی ربک فارغب

3 سر درویش بدارد خبر از تاج سلاطین به رهی کان پسر آید سر ما و سم مرکب

4 به کرشمه سر ابرو مکن از بهر خدا خم که ز محراب تو بر شد به فلک نعره یارب

1 ای ترا در دیده من جای خواب دیده بی خوابم از تو جای آب

2 شب چو خوابم نیست بهر دیدنت چند سازم خویش را عمدا به خواب

3 گل شد از عکس رخت در چشم من زاتش دل می کشم زان گل گلاب

4 با خیال زلف و رویت چشم من نیمه ابرست و نیمی آفتاب

1 ای دل وامانده، خیز، ره سوی جانان طلب وز نفس اهل درد مایه درمان طلب

2 پرده اعلاست عشق، گر ملکی، این گشای لجه دریاست عشق، گر گهری، آن طلب

3 چند مرادت ز فقر، کشف و کرامات چند چون خضرت آشناست، چشمه حیوان طلب

4 شیر شو و صید را در ته چنگال کش مرد شو و خصم را بر سر میدان طلب

1 ای ترک کمان ابرو، من کشته ابرویت ملک همه چین و هند، ندهم به یکی مویت

2 وقتی به طفیل گوی بنواز سرم آخر تا چند به هر زخمی حسرت خورم از کویت

3 گفتی که بدین سودا غمناک چه می گردی آواره دلی دارم در حلقه گیسویت

4 مسجد چه روم چندین، آخر چه نمازست این رویم به سوی قبله دل جانب ابرویت

1 امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت وز گریه شادی جگرم آب دگر داشت

2 دل هیچ به شیرینی جان میل نمی کرد مسکین سر آرایش جلاب دگر داشت

3 هنگام سحر خلق به محراب و دل من ز ابروی بتی روی به محراب دگر داشت

4 قربان شوم و چون نشوم، وای که آن چشم بر جان من از هر مژه قصاب دگر داشت

1 تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت از جان گله دارم که مرا زنده چرا داشت

2 اندوه جدایی ز کسی پرس که یک چند دور فلک از صبحت یارانش جدا داشت

3 دیوار ترا من حله خار نخواهم هجرت به دلم گر چه که صد رخنه روا داشت

4 داغی دگر اینست که از گریه بشستم آن داغ که دامانت ز خون دل ما داشت

1 بی شاهد رعنا به تماشا نتوان رفت بی سرو خرامنده به صحرا نتوان رفت

2 دی رفت سوی باغ و ندانست غم ما این نیز نداشت که بی ما نتوان رفت

3 صحرا و چمن پهلوی من هست بسی، لیک همره شو ای دوست که تنها نتوان رفت

4 کردیم رها جان و دل از بهر رخت، زانک با غمزدگان سوی تماشا نتوان رفت

1 افسوس ازین عمر که بر باد هوا رفت کاری به جهان نی به مراد دل ما رفت

2 خورشید من از اوج جوانی چو برآمد بس ذره سرگشته که بر باد هوا رفت

3 گفتم ز در خویش مران، گفت که بگذر زین کوچه که داند که چو تو چند گدا رفت؟

4 کس را چه غم ار رفت دل سوخته من بوده ست از آن من، اگر رفت مرا رفت

1 تا بر سر بازار به مستی قدمش رفت بس خرمن مردان که به باد ستمش رفت

2 هر صبر و سلامت که دل سوخته را بود اندر شکن سلسله خم به خمش رفت

3 یوسف چو گذر کرد به بازار جمالش هر مایه که او داشت به هفده درمش رفت

4 یک روز به شادی وصالش نرسانید آن عمر گرانمایه که ما را به غمش رفت