غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 عشق با جان بهم از سینه برون خواهد رفت تا ندانی که به تعویذ و فسون خواهد رفت

2 دل گرفتار و جگر خسته و تن زار هنوز تا چه ها بر سر مسکین زبون خواهد رفت

3 کافری بر سرم افتاد و دلم خود شده بود نیم جانی که به جا بود، کنون خواهد رفت

4 با توام دیده برافگند چو تو برگشتی تا میان من و او باز چه خون خواهد رفت

1 نه مرا خواب به چشم و نه مرا دل در دست چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست

2 پرده بدرید، کس این راز نخواهد پوشید غنچه بشگافت، سرش باز نخواهد پیوست

3 ای که از سحر دو چشم تو، پری بسته شود آدمی نیست که چشم از تو تواند بربست

4 تا به گلزار جهان سرو بلندت برخاست هر نهالی که نشاندند به بستان بنشست

1 دوش لعل تو مرا تا به سحر مهمان داشت مرده هجر ز بوی تو همه شب جان داشت

2 روی تو دیدم و شد درد فراموش مرا سینه کز ناوک هجرت به جگر پیکان داشت

3 دل من، گر چه به بیداد شد از زلف تو تنگ ملک او شد که ز سلطان رخت فرمان داشت

4 باز با زلف تو بدخو شد و اینک پس ازین دل دیوانه به زنجیر نگه نتوان داشت

1 ای خوش آن وقت که ما را دل بی غم بوده ست خاطر از وسوسه عشق فراهم بوده ست

2 لذت عیش و طرب جمله برفت از کامم خورشم گویی پیوسته همین غم بوده ست

3 دل ندارم غم جانان ز چه بتوانم خورد پیش ازین گر چه غمی بود، دلی هم بوده ست

4 دوش من بودم و تنهایی و در مجلس درد نقل یاد تو، دمی اشک دمادم بوده ست

1 رفت یار و آرزوی او ز جان من نرفت نقش او از پیش چشم خون فشان من نرفت

2 کی به هجرانش چو جان مستمند من نسوخت کس به دنبالش به جز اشک روان من نرفت

3 من بدان بودم که پایش گیرم و میرم به دست چون کنم کوگاه رفتن در میان من نرفت

4 اندران ساعت که از پیش من شوریده بخت رفت آن بدخو، چرا آن لحظه جان من نرفت

1 دل ما را ز دست غم امان نیست نشان شادمانی در جهان نیست

2 جهان پر آشنا و من به غم غرق که دریای محبت را کران نیست

3 کسی کو یک زمان در عمر خوش بود مرا اندر همه عمر آن زمان نیست

4 فلک را دعوی مهرست، لیکن گواهی می دهد دل کانچنان نیست

1 ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است عالم به مراد دل و اقبال غلام است

2 صیدی که دل خلق جهان بود به دامش المنت لله که امروز به دام است

3 چون طالع آن نیست که بوسم لب لعلت ما را نظری از مه روی تو تمام است

4 از طاق دو ابروی تو، ای کعبه مقصود خلقی به گمانند که تا کعبه کدام ست

1 سر آن قامت چون سرو روان خواهم گشت خاک آن سلسله مشک فشان خواهم گشت

2 دود دلهاست درین خانه مرا بو آمد سگ کویم همه شب نعره زنان خواهم گشت

3 سوخته چند کشم آه نهانی آخر وه که دیوانه شده گرد جهان خواهم گشت

4 وقت تست اکنون، ای دیده و وقت ما نیست که من امشب به سر کوی فلان خواهم گشت

1 دلم زو شب حدیث ناز می گفت همی گفت آن حدیث و باز می گفت

2 نمی آمد مرا خواب از غم دوست ز هجران سرگذشتی باز می گفت

3 خیال غمزه از پیکان دلدوز پیام ترک تیرانداز می گفت

4 نهان می مردم و می زیستم باز که جان با من سخن زان ناز می گفت

1 آن که زلف و عارض او غیرت روز و شب است جان من از مهر و ماه روش هر دم در تب است

2 رشک عناب است یا خود پسته خندان او سیب سیمین است خود یا آن ترنج غبغب است

3 باز ابر چشم من بسیار باران شد، مگر ماه خرمن سوز من امشب به قلب عقرب است؟

4 بس که فریادم شب هجران به گردون می رود قدسیان را از تظلم کار یارب یارب است