من و شب زندگانی من اینست از دهلوی غزل 155
1. من و شب زندگانی من اینست
دل و غم شادمانی من اینست
به هر بیتی که وصف آن رخانست از دهلوی غزل 156
1. به هر بیتی که وصف آن رخانست
چو نیکو بنگری شه بیت آنست
بیا کز رفتنت جانم خرابست از دهلوی غزل 157
1. بیا کز رفتنت جانم خرابست
دل از شور نمکدانت کبابست
مرا داغ تو بر جان یادگارست از دهلوی غزل 158
1. مرا داغ تو بر جان یادگارست
فدایش باد جان چون داغ یارست
مرا از روی خوبان، قبله پیش است از دهلوی غزل 159
1. مرا از روی خوبان، قبله پیش است
مسلمانان، ندانم کاین چه کیش است
مرا در سر هوای نازنینی ست از دهلوی غزل 160
1. مرا در سر هوای نازنینی ست
کز او تاراج شد هر جا که دینی ست
نگارا، روز عیش و شادمانیست از دهلوی غزل 161
1. نگارا، روز عیش و شادمانیست
هوای سبزه و صوت و اغانیست
ندانستم که اهلیت گناهست از دهلوی غزل 162
1. ندانستم که اهلیت گناهست
ایا این ره که می پویم چه راهست
بیا ساقی که ایام بهار است از دهلوی غزل 163
1. بیا ساقی که ایام بهار است
سمن مست است و نرگس در خمار است
نگویم در تو عیبی، ای پسر، هست از دهلوی غزل 164
1. نگویم در تو عیبی، ای پسر، هست
ولیکن بی وفایی این قدر هست
دلم زو شب حدیث ناز می گفت از دهلوی غزل 165
1. دلم زو شب حدیث ناز می گفت
همی گفت آن حدیث و باز می گفت
جفا کز وی برین جان زبون رفت از دهلوی غزل 166
1. جفا کز وی برین جان زبون رفت
نگویم، گر چه از گفتن فزون رفت