غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 ای ترا در دیده من جای خواب دیده بی خوابم از تو جای آب

2 شب چو خوابم نیست بهر دیدنت چند سازم خویش را عمدا به خواب

3 گل شد از عکس رخت در چشم من زاتش دل می کشم زان گل گلاب

4 با خیال زلف و رویت چشم من نیمه ابرست و نیمی آفتاب

1 باشد آن روزی که بینم غمگسار خویش را شادمان یابم دل امیدوار خویش را

2 شد دو چشمم ز انتظارش چار در راه امید چار جانب وقف کردم هر چهار خویش را

3 شاید ار بر خاک خسپم همچو گل پر خون کنار کز چنان سروی تهی کردم کنار خویش را

4 خاک می بیزم به دامان، چون کنم گم کرده ام در میان خاک در آبدار خویش را

1 وقتی اندر سر کویی گذری بود مرا وندران کوی نهانی نظری بود مرا

2 جان به جایست، ولی زنده نیم من، زیرا مایه عمر به جز جان دگری بود مرا

3 مست گشتم که شبش دیدم و در خواب هنوز به گه صبح ز مستی اثری بود مرا

4 همه کس را خور و خواب و من بیچاره خراب ای خوشا وقت که خوابی و خوری بود مرا

1 جز صورت تو ماه سما را چه توان گفت جز طره تو دام بلا را چه توان گفت

2 آن روی که داده ست خدایت صفت آن هم خود تو بگو، بهر خدا را، چه توان گفت

3 چون ماه نو انگشت نمایست دهانت آن خاتم انگشت نما را چه توان گفت

4 شد بسته زلفین تو خون در دل نافه دلبستگی مشک خطا را چه توان گفت

1 رفت آنکه چشم راحت خوش می غنود ما را عشق آمد و برآورد از سینه دود ما را

2 تاراج خوبرویی در ملک جان در آمد آن دل که بود وقتی گویی نبود ما را

3 پاسنگ خویش بودم در گوشه صبوری بادی ز سویت آمد اندر ربود ما را

4 هر روز در شب غم خوش می کند سرایم آن دیدنی که اول خوش می نمود ما را

1 بار عشقت بر دلم باری خوش است کار من عشق است و این کاری خوش است

2 جان دهم در پاش، ار چه بی وفاست دل بدو بخشم که دلداری خوش است

3 بلبل شوریده را از عشق گل در چمن با صحبت خاری خوش است

4 راستی را سرو در نشو و نماست از قد یارم نموداری خوش است

1 خط کز لب آن پسر دمیده ست افسون است که بر شکر دمیده ست

2 بنگر که ز آب دیده یکی ست آن سبزه خوش که بر دمیده ست

3 از رشک رخت سحر دم سرد بر آینه قمر دمیده ست

4 برخاست ز آتش رخت دود از بس که خط تو بر دمیده ست

1 زلف تو هنوز تابدار است چشمت به کرشمه در خمار است

2 گفتی که وفا نیاید از من سوگند مخور که استوار است

3 خون شد دل من، بگوی، ای باد کان جان عزیز در چه کار است

4 کشتش به کدام بوستان است سروش به کدام جویبار است

1 عشق تو بلای جان بسندست یک خنده ازان دهان بسندست

2 یک گردش چشم تو به مستی فتنه به همان جهان بسندست

3 بیهوده به صید می زنی تیر آن چاشنی کمان بسندست

4 تیغ از پی کشتنم چه حاجت؟ یک ناز بکن همان بسندست

1 هر که را در سر زلف صنمی دسترسی است برود گر به سر ماه همان رشته بس است

2 هیچ کس نیست که او را به جهان دردی نیست وانکه دردیش نباشد به جهان هیچ کس است

3 پخته شد در هوس دوست دلم بریانم بجز این هر چه که پخت این دل بریان هوس است

4 گلرخا، روی تو آن را که در آمد در چشم هر که را گل به دو چشم آیدش او هم چو خس است