ای رفیقان به شب هجر چو از آتش من از بخارایی غزل 311
1. ای رفیقان به شب هجر چو از آتش من
شمع را سوخت دل از غصّه چراغش روشن
ای مهر تو انیس دل ناتوان من از بخارایی غزل 312
1. ای مهر تو انیس دل ناتوان من
ذکر لب و دهان تو ورد زبان من
با آنکه بر مزارم نگذشت قاتل من از بخارایی غزل 313
1. با آنکه بر مزارم نگذشت قاتل من
هردم گل وفایش می روید از گِل من
به غیر چشمهٔ حیوان کرا رسد گفتن از بخارایی غزل 314
1. به غیر چشمهٔ حیوان کرا رسد گفتن
حکایت لب لعل تو را به آب دهن
تا دست دهد روی چو خورشید تو دیدن از بخارایی غزل 315
1. تا دست دهد روی چو خورشید تو دیدن
بر ماست دعا گفتن و از صبح دمیدن
تا رندی و نیاز نشد رسم و راه من از بخارایی غزل 316
1. تا رندی و نیاز نشد رسم و راه من
ضامن نگشت یار به عفو گناه من
تا می فشاند سوز دل خون از کباب خویشتن از بخارایی غزل 317
1. تا می فشاند سوز دل خون از کباب خویشتن
هرگز ندیدم اشک را دیگر بر آب خویشتن
گر تو را میلی ست بر قتل زبون خویشتن از بخارایی غزل 318
1. گر تو را میلی ست بر قتل زبون خویشتن
سهل باشد ما بحل کردیم خون خویشتن
گرچه اسرار نهانی می شود معلوم من از بخارایی غزل 319
1. گرچه اسرار نهانی می شود معلوم من
زآن چه حاصل چون نشد هیچ آن دهان مفهوم من
گر شود بر خاک کویت فرصت سر باختن از بخارایی غزل 320
1. گر شود بر خاک کویت فرصت سر باختن
خویش را خواهد سرشک اوّل به پیش انداختن
من که باشم که بود لایق تو خدمت من از بخارایی غزل 321
1. من که باشم که بود لایق تو خدمت من
تو اگر بنده نوازی بکنی دولت من
ای به حُسن آفتاب چاکر تو از بخارایی غزل 322
1. ای به حُسن آفتاب چاکر تو
کیست مه تا شود برابر تو