کنایت ها به آب خضر گفته از خیالی بخارایی غزل 335
1. کنایت ها به آب خضر گفته
دهانش پیش لب امّا نهفته
گهی دل می‌خورد خونم از خیالی بخارایی غزل 336
1. گهی دل می‌خورد خونم گه از راه جفا دیده
همین باشد کمال بی‌رهی ای دل تو با دیده
نامهٔ طاعت و عصیان چه از خیالی بخارایی غزل 337
1. نامهٔ طاعت و عصیان چه سفید و چه سیاه
سرنوشت ازل این بود کسی را چه گناه
همه شب در غم آن ماه پاره از خیالی بخارایی غزل 338
1. همه شب در غم آن ماه پاره
همی بارد ز چشم من ستاره
از این شکسته دو روزی از خیالی بخارایی غزل 339
1. از این شکسته دو روزی اگر جدا باشی
خطا نباشد اگر بر خط وفا باشی
اگرچه مشک را باشد به از خیالی بخارایی غزل 340
1. اگرچه مشک را باشد به هر سویی خریداری
ولی در حلقهٔ زلفت ندارد روز بازاری
ای اشک مرا از سر کویش از خیالی بخارایی غزل 341
1. ای اشک مرا از سر کویش خبری گوی
ز آنروی که بسیار دویدی تو در این کوی
ای اشک چو در راه طلب گرم از خیالی بخارایی غزل 342
1. ای اشک چو در راه طلب گرم دویدی
از خاک درِ دوست به مقصود رسیدی
ای به بوی تو صبا شیفتهٔ از خیالی بخارایی غزل 343
1. ای به بوی تو صبا شیفتهٔ هر چمنی
عطرسایی چو خطت، بی سر و بی پا چو منی
ای پارسا که دایم رو در از خیالی بخارایی غزل 344
1. ای پارسا که دایم رو در نماز داری
سرّ که می سرایی راز که می گذاری
ای دل آن دم شرف صحبت دلبر از خیالی بخارایی غزل 345
1. ای دل آن دم شرف صحبت دلبر یابی
که به سرمایهٔ اخلاص دلی دریابی
ای دل از خویش گذر تا که از خیالی بخارایی غزل 346
1. ای دل از خویش گذر تا که به جایی برسی
وز در صدق درآ تا به صفایی برسی