کنایت ها به آب خضر گفته از بخارایی غزل 335
1. کنایت ها به آب خضر گفته
دهانش پیش لب امّا نهفته
گهی دل می‌خورد خونم گه از راه جفا دیده از بخارایی غزل 336
1. گهی دل می‌خورد خونم گه از راه جفا دیده
همین باشد کمال بی‌رهی ای دل تو با دیده
نامهٔ طاعت و عصیان چه سفید و چه سیاه از بخارایی غزل 337
1. نامهٔ طاعت و عصیان چه سفید و چه سیاه
سرنوشت ازل این بود کسی را چه گناه
همه شب در غم آن ماه پاره از بخارایی غزل 338
1. همه شب در غم آن ماه پاره
همی بارد ز چشم من ستاره
از این شکسته دو روزی اگر جدا باشی از بخارایی غزل 339
1. از این شکسته دو روزی اگر جدا باشی
خطا نباشد اگر بر خط وفا باشی
اگرچه مشک را باشد به هر سویی خریداری از بخارایی غزل 340
1. اگرچه مشک را باشد به هر سویی خریداری
ولی در حلقهٔ زلفت ندارد روز بازاری
ای اشک مرا از سر کویش خبری گوی از بخارایی غزل 341
1. ای اشک مرا از سر کویش خبری گوی
ز آنروی که بسیار دویدی تو در این کوی
ای اشک چو در راه طلب گرم دویدی از بخارایی غزل 342
1. ای اشک چو در راه طلب گرم دویدی
از خاک درِ دوست به مقصود رسیدی
ای به بوی تو صبا شیفتهٔ هر چمنی از بخارایی غزل 343
1. ای به بوی تو صبا شیفتهٔ هر چمنی
عطرسایی چو خطت، بی سر و بی پا چو منی
ای پارسا که دایم رو در نماز داری از بخارایی غزل 344
1. ای پارسا که دایم رو در نماز داری
سرّ که می سرایی راز که می گذاری
ای دل آن دم شرف صحبت دلبر یابی از بخارایی غزل 345
1. ای دل آن دم شرف صحبت دلبر یابی
که به سرمایهٔ اخلاص دلی دریابی
ای دل از خویش گذر تا که به جایی برسی از بخارایی غزل 346
1. ای دل از خویش گذر تا که به جایی برسی
وز در صدق درآ تا به صفایی برسی