خیالی بخارایی

تا بر بیاض رویت خطّ سیه برآمد

گو طرّهٔ را مبُر سر اکنون که رخ نمودی

زلف سیاهکارت بی جرم تا که را سوخت

سر بر ره تو دارد پیوسته درّ اشکم

هر ناوکی که چشمت زد بر دل خیالی