غزلیات در دیوان اشعار خیالی بخارایی

ما را غم تو کُشت و تو را نیست غم ما

هرشب ز دم گرم و سرشک ندم ما

ورنه چه تفاوت ز وجود و عدم ما

دارند جهانی همه سر در قدم ما

پیش رویت چه محل دعوی بی معنی را

تا چه ها روی دهد در فن خود، مانی را

می برد تا که بدین برشکند طوبی را

بر تو هیچ است اگر آب برد دنیی را

عشق تو بی خبرم کرد و خبر نیست تو را

غم یاران وفادار مگر نیست تو را

پس اگر چیز دگر هست وگر نیست تو را

آخر ای جان به کسی کار دگر نیست تو را

پادشاهی رحمتی فرما گدای خویش را

غیر مرهم کس نمی داند دوای ریش را

تا توانی بسته دار آن دزد بینا پیش را

یک طرف سازی به جامی عقل دوراندیش را

سوختم چون عود سعیی کن که بنوازی مرا

در تبِ غم ز آتش دل گرچه بگدازی مرا

با تو می سازم در این ره هرچه می سازی مرا

بی گنه با او چه چندین می دراندازی مرا

غم پنهان تو رسوای جهان کرد مرا

هرچه می گفت غم عشق همان کرد مرا

که چو تیری به کف آورد نشان کرد مرا

کآنکه پرورد بدین گونه روان کرد مرا

دیگر نمی شناسد آن ناشناخت ما را

در بوتهٔ جدایی کی می گداخت ما را

زیرا که این مفرّح هرگز نساخت ما را

در راه عشقبازان تا در نباخت ما را

بر او دیدم به مشکِ تر نوشته بارک الله را

که نزدیک است هنگام سحر شب‌های کوته را

کز این معنی وقوفی نیست جز دل‌های آگه را

چو نیکو بنگری او هم به کوری می‌رود ره را

به هر حال لطفت نگهدار ما

در آن حلقه گرم است بازار ما

که از ما نپرسی ز کردار ما

شد از دست سر رشتهٔ کار ما

ره گشادی تو به خورشید پرستی او را

که بر این داشت در ایّام تومستی او را

به درستی که دمادم بشکستی او را

چون تو در فتنه گری دست ببستی او را