غزلیات در دیوان اشعار خیالی بخارایی

1 گر ز می رنگ نبودی گل سیرابش را شیوه مستی نشدی نرگس پر خوابش را

2 ما چنین غرقه به خون از پیِ آنیم ز اشک که در اوّل نگرفتیم سرِ آبش را

3 آه گرم از سبب آنکه مرا بی سببی سوخت، یارب تو نسازی دگر اسبابش را

4 طاق ابرو بنما گوشه نشین را نفسی تا که درهم شکند گوشهٔ محرابش را

1 گهی که عشق به خود راه می نمود مرا ز بودِ خود سر مویی خبر نبود مرا

2 درِ مجاز ببستم به روی خویش، چو دوست به روی دل ز حقیقت دری گشود مرا

3 به پیش روی من از عشق داشت آیینه دراو چنانکه بباید به من نمود مرا

4 کشید عاقبت اندیشهٔ دهان و لبش به عالم عدم از عرصهٔ وجود مرا

1 گیسو برید و شد فزون مهرش منِ گمراه را گم کرده ره داند بلی قدرِ شبِ کوتاه را

2 گو شام هجران همدمان باری به فریادم رسند از آتش پنهان من خود دل بسوزد آه را

3 خاکِ رهت را اشک اگر با خون بیامیزد مرنج گویم به چشم خویشتن تا پاک سازد راه را

4 باشد به خاطر همچنان مهر زمین بوس تواَش صدبار اگر از آسمان اندازی ای جان ماه را

1 ناصح چه کار دارد در عشقِ یار با ما جایی که عشق باشد او را چه کار با ما

2 ای پند گوی تا کی منعم کنی ز گریه لطفی نمای و ما را یک دم گذار با ما

3 گنج مراد خواهی برخیز گرم چون شمع در کنج نامرادی شب زنده دار با ما

4 گر بی قرار شد دل در عاشقی عجب نیست چون روز اول این بود او را قرار با ما

1 هر خبر کز سرکشی گوید صبا سرو قدّت می رباید از هوا

2 سرو تا شد بندهٔ نخل قدت می برآید گرد باغ آزاد پا

3 زد بنفشه با خطِ سبز تو لاف زان زبانش را کشیدند از قفا

4 دی به دشنامی سگِ کوی توام در چه کاری گفت گفتم در دعا

1 عشق می‌گفت از کَرَم‌های حبیب غم نصیب تست گفتم یا نصیب

2 ما به داغ سینه‌سوز خود خوشیم تو مبر دردِ سرِ خویش ای طبیب

3 غم نباشد هیچ از این دوری اگر وعدهٔ وصل تو باشد عنقریب

4 گر بپرسی از غریبان دور نیست نبود از اصل کرم این‌ها غریب

1 ما به چشمت عشق می‌بازیم و او در عین خواب بر رخت حق نظر داریم و می‌پوشد نقاب

2 صورتت هرجا که ظاهر می‌کند فتوایِ حسن می‌نویسد مفتیِ پیر خرد صحّ الجواب

3 گر ز شام زلف بنماید مه رویت جمال در زمین خواهد فرو رفت از خجالت آفتاب

4 دل نهان کردی ز مردم زخم تیر غمزه‌ات گر نیفکندی سرشک من سپر بر روی آب

1 آنچه بی روی توام گریه به روی آورده است سیل خون است که از دیده به جوی آورده ست

2 باده نوشان تو خرسند به بویی بودند ز آن می لعل که ساقی به سبوی آورده ست

3 با غم عشق تو بی وجه مرا جان دادن دل نمی داد ولی زلف تو روی آورده ست

4 قیمت نکهت زلف تو صبا می داند که شب تیره از آن راه چو موی آورده ست

1 آن روز مه این نور سعادت به جبین داشت کز راه ادب پیش رخت رو به زمین داشت

2 ز آن پیش که در کار کمان عقل برد پی ابروی کماندار تو بر گوشه کمین داشت

3 گر با غمت از نعمت فردوس کنم یاد دانی که مرا وسوسهٔ نفس بر این داشت

4 عمری ست که داریم سری بر قدم فقر در عشق تو خود را نتوان بهتر از این داشت

1 آن معلم که لبت را روش جان آموخت هرچه آموخت به زلف تو پریشان آموخت

2 ظاهراً بر ورق گل به خط سبز خرد آیت حسن نه از یار که قرآن آموخت

3 داد از آن شوخ که در مکتب خوبی ز ادب رحمتِ اندک و بیدادِ فراوان آموخت

4 شیوهٔ فتنه ز خوبان جفا پیشه بپرس که ادیب ازل این حرف به ایشان آموخت