به هوا و هوس نکهت پیراهن تو از بخارایی غزل 323
1. به هوا و هوس نکهت پیراهن تو
گر رود جان من از سینه فدای تن تو
تا چمن دم زد ز لطف عارض رعنای او از بخارایی غزل 324
1. تا چمن دم زد ز لطف عارض رعنای او
گل گل است از چوب تر خوردن همه اعضای او
تا قدح هردم چرا بوسد لب میگون او از بخارایی غزل 325
1. تا قدح هردم چرا بوسد لب میگون او
زاین حسد عمری ست تا من تشنه‌ام بر خون او
خیز ای ندیم خاصّ درِ پادشاه شو از بخارایی غزل 326
1. خیز ای ندیم خاصّ درِ پادشاه شو
یعنی که محرم حرم بارگاه شو
دلیر آن است که در دیده بود منزل او از بخارایی غزل 327
1. دلیر آن است که در دیده بود منزل او
خوب دیده ست گر آن ماه بخواهد دل او
صوفی ما جام باشد باده تا باشد در او از بخارایی غزل 328
1. صوفی ما جام باشد باده تا باشد در او
هرکه دارد باطن صافی صفا باشد در او
کسی که پیرویِ عشق نیست عادت او از بخارایی غزل 329
1. کسی که پیرویِ عشق نیست عادت او
به گمرهی ست مبدّل همه عبادت او
کسی که خاک درِ دوست نیست افسر او از بخارایی غزل 330
1. کسی که خاک درِ دوست نیست افسر او
گمان مبر که بوَد ملک وصل در خور او
لاله کز گل می‌برد دل چهرهٔ رعنای او از بخارایی غزل 331
1. لاله کز گل می‌برد دل چهرهٔ رعنای او
چون کند چون نیست کس را با رخت پروای او
لطفی که می کند به محبّان عذار او از بخارایی غزل 332
1. لطفی که می کند به محبّان عذار او
معلوم می شود همه از روی کار او
من آن نیَم که گذارم ز دست دامن تو از بخارایی غزل 333
1. من آن نیَم که گذارم ز دست دامن تو
تو گر ز طوق وفا سرکشی به گردن تو
ای تیرِ غمت را دل عشّاق نشانه از بخارایی غزل 334
1. ای تیرِ غمت را دل عشّاق نشانه
خلقی به تو مشغول و تو غایب ز میانه