تا به کی چشم تو جز غارت از خیالی بخارایی غزل 132
1. تا به کی چشم تو جز غارت دین‌ها نکند
گویَش از جانب ما تا دگر این‌ها نکند
تا به کی نقد دلم صرف غم از خیالی بخارایی غزل 133
1. تا به کی نقد دلم صرف غم هجران شود
ای اجل تیغی بزن تا کار من آسان شود
تا به معنی اهل صورت دم از خیالی بخارایی غزل 134
1. تا به معنی اهل صورت دم ز آب و گل زدند
جان گدازان سکّهٔ محنت به نام دل زدند
تا جان ز وفای دهن تنگ از خیالی بخارایی غزل 135
1. تا جان ز وفای دهن تنگ تو دم زد
از شهر بقا خیمه به صحرای عدم زد
تا جفایی نکشد دل به وفایی از خیالی بخارایی غزل 136
1. تا جفایی نکشد دل به وفایی نرسد
ورنه بی درد در این ره به دوایی نرسد
تا خرد خیمه سوی عالم از خیالی بخارایی غزل 137
1. تا خرد خیمه سوی عالم جسمانی زد
عشق در کشور جان رایت سلطانی زد
تا خطت خود را به سودای از خیالی بخارایی غزل 138
1. تا خطت خود را به سودای خطا خواهد کشید
مرغ جان را دل سوی دام بلا خواهد کشید
تا دل به وصف آن دهن عرض از خیالی بخارایی غزل 139
1. تا دل به وصف آن دهن عرض تکلّم می‌کند
از غایت دیوانگی گه‌گه سخن گم می‌کند
تا دلم شیوهٔ آن زلف دوتا از خیالی بخارایی غزل 140
1. تا دلم شیوهٔ آن زلف دوتا می داند
صفت نافهٔ چین فکر خطا می داند
تا راهروان در حرم دل از خیالی بخارایی غزل 141
1. تا راهروان در حرم دل نرسیدند
در وادیِ مقصود به منزل نرسیدند
تا ز خاک قَدَمَت باد از خیالی بخارایی غزل 142
1. تا ز خاک قَدَمَت باد خبر می‌آرد
سرمه را دیده کجا پیش نظر می‌آرد
تا ز عشق اهل نظر آیینه‌ای از خیالی بخارایی غزل 143
1. تا ز عشق اهل نظر آیینه‌ای برساختند
دوست را هریک به قدر دید خود بشناختند