خه بنام ایزد آنعارض نیکو نگرید از عبدالرزاق اصفهانی غزل 72
1. خه بنام ایزد آنعارض نیکو نگرید
چشم بد دور ازو آن گل خود رو نگرید
هر که زان لعل شکر میخواهد از عبدالرزاق اصفهانی غزل 73
1. هر که زان لعل شکر میخواهد
جان خود زیر و بر میخواهد
بوئی از بوستان همی آید از عبدالرزاق اصفهانی غزل 74
1. بوئی از بوستان همی آید
راحتی در روان همی آید
هر که او عشق ترا نشناسد از عبدالرزاق اصفهانی غزل 75
1. هر که او عشق ترا نشناسد
در جهان هیچ بلا نشناسد
بی تو عیشم سخت ناخوش میرود از عبدالرزاق اصفهانی غزل 76
1. بی تو عیشم سخت ناخوش میرود
صد ستم بر جان غمکش میرود
تو گر سرد چندین بگوئی نشاید از عبدالرزاق اصفهانی غزل 77
1. تو گر سرد چندین بگوئی نشاید
ور آزار دلها بجوئی نشاید
تا خط تو رخت بیرون میکشد از عبدالرزاق اصفهانی غزل 78
1. تا خط تو رخت بیرون میکشد
ناله من سر بگردون میکشد
دلبرم تا ز من نهان باشد از عبدالرزاق اصفهانی غزل 79
1. دلبرم تا ز من نهان باشد
جوی خون بر رخم روان باشد
جز غم او مرا که شاد کند از عبدالرزاق اصفهانی غزل 80
1. جز غم او مرا که شاد کند
جز فراقش مرا که یاد کند
زلف چون از روی یکسو افکند از عبدالرزاق اصفهانی غزل 81
1. زلف چون از روی یکسو افکند
ماه گردون را بزانو افکند
دل چو دم از دلربائی میزند از عبدالرزاق اصفهانی غزل 82
1. دل چو دم از دلربائی میزند
عافیت را پشت پائی میزند
عشقت آتش در آب داند زد از عبدالرزاق اصفهانی غزل 83
1. عشقت آتش در آب داند زد
نرگست راه خواب داند زد