مقطعات در دیوان اشعار جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی

1 از منت شرم نیامد که پس از چندین مدح وعده های تو همه عشوه و تمویه بود

2 مردریگی که مرا خواهی دادن بدو سال چند محتاج بترویح و بتوجیه بود

3 من خجل میشوم از هر که بخواند شعرم تا ازان خواندنش آسایش و ترفیه بود

4 که چو از اول بر خواند که فی السعد الدین تا بآخر همه نیز و وله فیه بود

1 بخدائی که عقل کلی را بر درش سر بر آستان دیدم

2 از پی وصف حضرت عزش دهن نطق بی زبان دیدم

3 که من از دوری تو دور از تو بی تکلف هلاک جان دیدم

4 در دل از اشتیاق خدمت تو شعله ها تا بآسمان دیدم

1 مرا ایزد تعالی خاطری داد که دایم با فلک بودی عتابم

2 بمعنی دادن بکر آنچنان بود که با او کان معنی بدخطابم

3 بهر وقتی کزاو کردم سؤالی نهاده بود صد معنی جوابم

4 کنون از بخل ممدوحان ممسک غلط بینم همی با او حسابم

1 کاشکی برخاستستی روز حشر جمع گشتی باز این اجزای من

2 تا ببینم آل پیغمبر بکام ورچه دوزخ بود خواهد جای من

1 چند گوئی مرا که مذمومست هر که او ذم زاد بوم کند

2 آنکه از اصفهان بود محروم چون تواند که ذم روم کند

1 مراخود نیست عادت هجو گفتن که کردستم طمع زین قوم کوتاه

2 معاذالله که من کس را کنم هجو ز مدح گفته نیز استغفرالله

1 بدانخدای که بی گرد موکب امرش غبار صبح برین سبز طاق ننشیند

2 همای سلطنت او چو بال بگشاید بر آشیانه این نه رواق ننشیند

3 سوی معارج عرشش سفر نداند عقل گر از هدایت او بر براق ننشیند

4 که نیم ساعت دوری ز حضرت عالیت مرا برابر ملک عراق ننشیند

1 چیست از نیکوئی که نیست ترا ای دریغا گرت وفا بودی

2 وای بر عاشقان بیچاره اگر این حسن را بقا بودی

1 گذشت نوبت احسان و روزگار کرم چه وقت می بکند باز روز کار کرم

2 که خون گرفت دل اشتیاق پیشه من در اشتیاق بزرگی و انتظار کرم

3 غبار بخل زصحن زمین بچرخ رسید کجاست آخر یک ابر سیل بار کرم

4 منیر طلعت او سوسن ریاض امل بلند همت او سرو جویبار کرم

1 اسراف مکن ببذل مالت کز سیم و زرت نمیگزیرد

2 نی بیزرت ایچ حکم باشد نی بی درمت کسی پذیرد

3 هر کونه بقدر خود کند خرج زودش غم نیستی بگیرد

4 کاتش که فشاند زر باسراف از گرسنگی همی بمیرد