مقطعات در دیوان اشعار جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی

1 چیست آن آتش با گونه آب سربسر پر در و لولوی خوشاب

2 گوهرش ریخته بر صفحه سر همچو بر روی زمرد سیماب

3 از نمایش گهر و رنگش راست همچو بر آب زلالست حباب

4 از چه این آب فنا را سبب است چون حیات همه کس هست از آب

1 ای بزرگی که ز شیرین سخنت عقل از جام نکت می نوشید

2 بهتر از مدح تو کس ننویسد خوشتر از لفظ تو کس ننیوشید

3 چاکر از دوری درگاه تو صدر هم بجانت که ز جان بخروشید

4 مانعی هست مر او را در پیش که بسی از پی دفعش کوشید

1 بدان خدای که ذات مقدس او را حدوث و کثرت و امثال این معایب نیست

2 که گرز حضرت تو بنده غایبست بتن بدل ز حضرت تو هیچگونه غایب نیست

1 قدری می صاف کهنی خواسته بودم زانکسکه اگر راست بگویم نه کسی بود

2 امروز فرستاد یکی شیشه آبم چونانکه بهر قطره او در مگسی بود

3 از زنگ تو گفتی ز دل او نسبی داشت وز گند تو گفتی زدهانش نفسی بود

4 چون دیدم ازینگونه پشیمان شدم الحق دانستم کان خارج و بد ملتمسی بود

1 ای کریمی که پشت چرخ فلک پیش تو سال و مه بخم باشد

2 اوحد الدین جهان فضل و کرم کت دل و دست کان و یم باشد

3 بخت سرویست پیش درگه تو که بصد دست و یکقدم باشد

4 می ببیند ضمیر روشن تو هر چه در پرده عدم باشد

1 ای بزرگی که پایه قدرت اولش غایت کمال بود

2 آفتاب سعادتت آن نیست کش پس استوار زوال بود

3 زین تحیت پس از دعا و ثنا غرض بنده یک سوال بود

4 بارها با خواص خود گفتی دست تحقیق چون جمال بود

1 شعر مخدوم من جمال الدین که چو گل بردم سحر گه بود

2 آنکه از ضبط یک دقیقه آن عقل و ادراک نیک گمره بود

3 لفظ و معنیش چونگل دوروی خوش و نغز و تر و موجه بود

4 معنی روشنش ز خط سیاه صورت یوسف از دل چه بود

1 بخدائی که هر که بنده اوست در دو عالم حقیقت آزادست

2 کاصفهان بی حضور مخدومان اصفهان نیست وحشت آبادست

1 موی سپید چیست ندانی زبان مرگ زیرا که هر که دید ز خود ناامید شد

2 دی از زبان حال همیگفت با دلم چیزی که جان ز ترس چو از باد بید شد

3 گفتا که برگ مرگ بساز ارنخفته تا چند گویمت که زبانم سفید شد

4 اوحدالدین توئی آنکس که ملوک از تو جز لطف کفایت نکنند

1 بخدائی که رازهای ضمیر پیش علمش برهنه و فاشست

2 لطف او را درین نشیمن خاک آب زراد و باد فراشست

3 کانچه گفتند حاسدان بغرض نقش سیمرغ و کلک نقاشست