قصاید در دیوان اشعار جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی

1 ای سخا را از کف تو پیشخورد وی خرد را پیش رایت چشم درد

2 خلق تواهل هنر را دستگیر جود تو مرد خرد را پایمرد

3 تیز با حزم تو کوه کند سیر کند با عزم تو چرخ تیز گرد

4 عرصه میدان تو گوی زمین شمسه ایوانت چرخ لاجورد

1 باد بهار رخت بصحرا همی کشد در صحن باغ مفرش دیبا همیکشد

2 نوروز میکشد ز ستبرق بباغ فرش یارب که چون لطیف و چه زیبا همیکشد

3 نرگس نگر که گفتی از رویلون و شکل ماه چهارده بثریا همی کشد

4 گوئی قبای غنچه و دست صبا بهم چون جیب یوسفست و زلیخا همیکشد

1 هیچ رنگ عافیت در خیر عالم نماند هیچ بوی خوشدلی با گوهر آدم نماند

2 از براین خاک یکتن آسوده نیست زیر این سقف مقرنس یک دل خرم نماند

3 جر نحو ست نیست قسم ما زدوران فلک کوکب سعد ایعجب گوئی در ین طارم نماند

4 دیو فتنه برجهان عافیت شد پادشا با سلیمان سلامت حشمت خاتم نماند

1 عشقت سوی هر که راه بر گیرد اول غم تو گواه برگیرد

2 گر عکس رخت برآسمان افتد مه وای فضیحتاه بر گیرد

3 بنمای خود آن چه زنخدان را تا یوسف راه چاه برگیرد

4 بگشای چو گل قبای زنگاری تا لاله ز سر کلاه بر گیرد

1 الحذارای غافلان زین وحشت آباد الحذار الفرارای عاقلان زین دیو مردم الفرار

2 ا ی عجب دلتان بنگرفت و نشد جانتان ملول زین هواهای عفن وین آبهای ناگوار

3 عرصه نا دلگشا و بقعه نا دلپذیر قرصه ناسودمند و شربتی ناساز گار

4 مرگ دروی حاکم و آفات دروی پادشا ظلم دروی قهرمان و فتنه دروی پیشکار

1 زهی قدرت از عالم فکر برتر وجود تو بر فرق ایام افسر

2 جلال تو از فکرت عقل بیرون کمال تو از مدرج وهم بر تر

3 بانصاف تو زنده جان شریعت باقبال تو تازه دین پیمبر

4 زجاه تو یک پایه این سقف ازرق زحلم تو یک ذره این گوی اغبر

1 ای کرده تو بر ملک تکبر وی کرده فلک بتو تفاخر

2 ای پایه منصب رفیعت بر تر ز تصرف تفکر

3 از قدر تو چرخ در ترفع وز رای تو عقل در تحیر

4 حزم تو مسلم از تهاون عزم تو منزه از تغیر

1 حبذا ای نسیم جان پرور وی مبارک پی خجسته ا ثر

2 ای زفر تو خاک دیبا پوش وی زدست تو آب جوشنگر

3 ای نه نساج و حله باف چمن وی نه نقاش و نقشبند صور

4 ای زکلک تو آب نقش پذیر وی زطبع تو خاک صورتگر

1 زهی موافق رای تو جنبش تقدیر به دست بخت جوانت عنان عالم پیر

2 امام مشرق و اقضی القضاۀ روی زمین که چشم عقل جهان بین ترا نیافت نظیر

3 ترا شگرف ثنایی‌ست صاعد مسعود چه حاجتست با قضی القضاۀ و صدر کبیر

4 ترا رسد که نهی از بر فلک مسند ترا سزد که نهی بر فراز سدره سریر