دگر بار ای دل سنگین فتادی از اثیر اخسیکتی غزل 156
1. دگر بار ای دل سنگین فتادی
عنان در دست بد عهدی نهادی
دیدی چگونه ما را، بگذاشتی از اثیر اخسیکتی غزل 157
1. دیدی چگونه ما را، بگذاشتی و رفتی
بی موجبی دل از ما، برداشتی و رفتی
والله که به بیباکی، ناموس از اثیر اخسیکتی غزل 158
1. والله که به بیباکی، ناموس جهان بردی
حقا که به چالاکی، آرام روان بردی
دل ببری، تن بزنی، اینت از اثیر اخسیکتی غزل 159
1. دل ببری، تن بزنی، اینت بلائی که توئی
شوخ رگی، سخت دلی سست وفائی که توئی
ای پشیمان شده ز دلداری از اثیر اخسیکتی غزل 160
1. ای پشیمان شده ز دلداری
عهد نو کرده با جگرخواری
من تنگدل و تو تنگ خوئی از اثیر اخسیکتی غزل 161
1. من تنگدل و تو تنگ خوئی
من خوب سخن، تو خوبروئی
ای عهد تو جمله نانمازی از اثیر اخسیکتی غزل 162
1. ای عهد تو جمله نانمازی
مهر تو چو صبر من مجازی
جانم فدای توست، که جانان از اثیر اخسیکتی غزل 163
1. جانم فدای توست، که جانان من توئی
شمع وثاق و تازه گلستان من توئی
تو که از درد سری آه کنی از اثیر اخسیکتی غزل 164
1. تو که از درد سری آه کنی
چه حدیثی سر این راه کنی
ای دل آخر تا کی این دیوانگی از اثیر اخسیکتی غزل 165
1. ای دل آخر تا کی این دیوانگی
هر زمانی با منت بیگانگی
کژ نهادی کُله، چه سرداری از اثیر اخسیکتی غزل 166
1. کژ نهادی کُله، چه سرداری
بجز آن کم ز پای برداری
زلف چون بر عذار میفکنی از اثیر اخسیکتی غزل 167
1. زلف چون بر عذار میفکنی
لیل را در نهار میفکنی