غزلیات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 ای مرهم هر سینه مجروح لب تو فرسوده قدم های دلم در طلب تو

2 گُم کرد سر رشته تدبیر دلم باز در طره ی سر گمشده بلعجب تو

3 چون تار طراز است شب و روز تن من تا برطرف روز تنیده است شب تو

4 چون لاله دلم چهره بخون شست چو بگرفت سبزه طرف چشمه ی حیوان لب تو

1 با که گویم راز چون همدم نماند درد بگذشت از حد و مرهم نماند

2 نقش یک همدم بمن ننمود چرخ وین بتر کز عمر هم یک دم نماند

3 تر نگشت از دیده گریان من چرخ را، در دیده گوئی نم نماند

4 چونکه من قربان بتیغ غم شدم ای فلک عیدی مکن کت غم نماند

1 ای غمت در جان من آویخته نه، که خود با جان من آمیخته

2 یاد رویت، در نگارستان دل صد هزاران، مهر و مه انگیخته

3 غمزه خونخواره ی بی آب تو آب چشم و خون دلها ریخته

4 خاکپاشان دو عالم را هوات آب، بر رخ خاک، برسر بیخته

1 کژ نهادی کُله، چه سرداری بجز آن کم ز پای برداری

2 خدمت جان بر تو آوردم بجز این خدمت دگر داری

3 بمنت سر کجا فرود آید چون تو درخود هزار سرداری

4 بی تو از خود خبر نمی یابم من چگویم تو هم خبرداری

1 باز دل را تازه شد درد کهن با یار نو بوالعجب شکلی است این درد کهن دلدار نو

2 گنبد نیلوفری ما را بتو خاری نهاد ای گل دل ها فدای ضربت این خار نو

3 کار نو در پیش می باید گرفتن بعد از این بار نو گردی بتا باید گرفتن کار نو

4 گرچه دل بس نازنین و نازتو بس دلکش است دیر باید تا برآید دل بطبع بار نو

1 نیم شبان دلبرک نیم مست بهر صبوحی زبرم چست جست

2 زلف کما بیشتر از جام خورد صدره بسا بیشتر از زلف دست

3 بانگ برآورد بشادی که کو آنکه طلسم در غم او شکست

4 بستد از او جام ببالین من تنگ به برآمد و پیشم نشست

1 ای عهد تو جمله نانمازی مهر تو چو صبر من مجازی

2 در پای هزار محنت افکند عشق تو مرا، بدست بازی

3 از زلف تو وام گرد گوئی شبهای فراق من، درازی

4 یک موی نمی سزد، که تا فرق از محنت من پزیر بازی

1 بهار امسال خوشتر می نماید چمن چون نقش آذر می نماید

2 چنان شد عارض بستان که با او خط خوبان مزور می نماید

3 زکحلی برگ و سیمای شکوفه زمین چرخ پر اختر می نماید

4 گهی، میغ اشک عاشق می فشاند گهی، گل روی دلبر می نماید

1 دلا آن به که با جان در نبندی مرا با دلبر دیگر نبندی

2 رهی آنگه که این جا نیست شاید که پایت درد باشد سر نبندی

3 ز باطل دعوی خود شرم داری کناه جور بر داور نبندی

4 تو را عشق از میان خانه دردی است چه سود، ار در ببندی ورنبندی

1 بتن بودم امروز چون ناتوانی شدم با رفیقی سوی بوستانی

2 زهر سو که کردم سوی لاله زاری بهر سو که کردم نظر گلستانی

3 درختان بستان عروسان و هریک گشاد از زمین لاله گون بر، بیانی

4 ز نیلوفری آسمان گوی بسبزی چو صحرا شده روی بر آبدانی