غزلیات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 مرغی یگانه بودم یاری بدستم آمد الحق شگرف صیدی، ناگه بدستم آمد

2 چون دید از جمالش چشمم گرفته مستی با غمزه معربد در چشم مستم آمد

3 تاراج طره او در هرچه بودم افتاد و آسیب غمزه او در هرچه هستم آمد

4 زنار بت پرستی بربست دل چونا گه از روی بت نکوتر یاری بدستم آمد

1 از نو، رقمی بر دل درویش کشیدم خط، بر خرد عافیت اندیش کشیدم

2 سودای تونا خوانده درآمد ز درجان در خانه دلی بود مرا، پیش کشیدم

3 تا راز تو در سرخی رخساره بپوشم بس خون که بچشم از جگر ریش کشیدم

4 دیدم که همه بی رقم درد تو صفرند منهم رقم درد تو بر خویش کشیدم

1 چون گشت رخ چمن دل آرای وقت است به عیش کن دلا، رای

2 بفزود جمال باغ، در ده آن انده کاه شادی افزای

3 آراسته شد ز گل در و دشت برخیز و صبوح را بیارای

4 آرایش جان می است و معشوق یکساعت از این دو، برمیاسای

1 با آنکه در میان دل آتش همی زنم چون عود، در میان نفس خوش همی زنم

2 بر من زمانه همچو قفس گشت جرمم آنک بلبل نهاد، زخمه دلکش همی زنم

3 گویم مگر، برون جهم از روزن عدم پروانه وار، بال در آتش همی زنم

4 مرکب زتازیانه چو طفلان وآنگهی لاف از سرای پرده و مفرش همی زنم

1 بی شب زلف تو سیه روزم خسته روزگار کین توزم

2 محرم بزم خوبی تو منم که بیک آه می بر افروزم

3 تا تو را حسن نیک میسازد چشم بددور، خوش همی سوزم

4 مرهمی نه، که بخت دلریشم چینه ئی ده، که بس نوآموزم

1 زلف چون بر عذار میفکنی لیل را در نهار میفکنی

2 چون لبت مست لطف میگردد باده را در خمار میفکنی

3 جانی آویخته است برفتراک تا نظر بر شکار میفکنی

4 هر کجا مهر در میان آمد خویشتن بر کنار میفکنی

1 چو من عادت چنین دارم که غم را شادی انگارم به بیماری چنان کآمد تو هم می‌دار تیمارم

2 به درد تازه هر ساعت مرا مشغول خود می‌کن از این بیکار کم داری دمی بیکار مگذارم

3 به یک غم ابلهی باشد که از عشق تو بگریزم چو یک غم بخشدم حالی غم دیگر طمع دارم

4 مرا گویی مراد خویشتن را می‌شناسی هی شناسم، یار بد مهری و دانی عاشق زارم

1 چون با غم تو قرار گیرم از هر دو جهان کنار گیرم

2 با بخت ز جیب سر بر آرم چون دامن آن نکار گیرم

3 وز مرتبه دست خود ببوسم کان طره مشکبار گیرم

4 بی محنتش ار، دمی بر آرم حقا، که نه در شمار گیرم

1 بدین جمال اگر تو را وفاستی همه جهان به مملکت تو راستی

2 وگر، به، سکه بودمی، شدی به دل که خطبه طرب به نام ماستی

3 خیالت اینکه حلقه باز می‌زند ور آمدی ز در گر آشناستی

4 بخواست دل به دام و بند و دل که جان فدای اوست کاشکی بخواستی

1 با آنکه بهشیاری همتات نمی افتد از نخوت و جباری بامات نمی افتد

2 آئی و رقیبانت آیند ز پیش و پس آخر شبی این بازی تنهات نمی افتد

3 بر سر بنهی دستی تا جان من مسکین چون زلف سرافکنده در پات نمی افتد

4 شب تیره دمی روشن من خالی و تو فارغ هان می فتدت در سر این تات نمی افتد