غزلیات در دیوان اشعار اثیر اخسیکتی

1 وه که امروز بحال دگرم تو چه دانی که نداری خبرم

2 از همه خرمئی دور از تو تا ز تو دور ترم، دور ترم

3 نه تو را، رای که بر من نگری نه مرا زهره که در تو نگرم

1 پر دردم و بمانده ز درمان خویشتن گم کرده در هوای تو درمان خویشتن

2 حال مرا ز درد تو سیری نمیکند سیر آمدم بجان تو از جان نخویشتن

3 چون گوی شد دل من و زلفین پرخم است گوی مرا ربود بچوگان خویشتن

4 ای برزده بدامن بیداد دست چرخ از دست تو دریده گریبان خویشتن

1 مشتری غاشیه مهر تو بر دوش کشد آسمان حلقه پیمان تو در کوش کشد

2 اثر لطف صدای سخنت در دل کوه سنگ را داغ بیان از پی مفروش کشد

3 ماتم خصم تو را غاشیه شقه ابر مهر زرین گله اندر شب شبپوش کشد

4 عقل شاگردی رای تو کند ورنه قضاش در شمار بدل کار فراموش کشد

1 ای قاعده ی بزرگواری از حزم تو برده استواری

2 با طوق کفایت تو تقدیر بر طاق نهد فلک سواری

3 اندر صف کار سازی ملک یک مردنه ئی که صد هزاری

4 برنامه ی عقل بسم و صدری در جامه شرع پود و تاری

1 می بین که تا چه غایت از تو به درد و تابم هم رخنه می نجویم هم روی می نتابم

2 از تو وفا نخواهم زیرا که خود نداری بر تو بدل نجویم، زیرا که خود نیابم

3 چون خاک برندارم چهره ز آستانت ور فی المثل بریزم هر روز صدره آبم

4 گر، داریم زخواری چون خاک کوی باشم خاک تو کحل چشمم کوی تو جای خوابم

1 درد هجران تو را داغ جگر ساخته ام گرد میدان تو را کحل بصر ساخته ام

2 نبود نام توای یار نه نزدیک و نه دور تو زمن هیچ و من از تو همه بر ساخته ام

3 پرده کژ مده، ای هستی من بُرده ی تو گرچه با زخمه سر کژّ تو در ساخته ام

4 خطی آمد ز تو در خون من و من چو قلم پیش از آن خط قدم از تارک سر ساخته ام

1 من تنگدل و تو تنگ خوئی من خوب سخن، تو خوبروئی

2 با من بکن آن که لطف یزدان با روی تو کرد، از نکوئی

3 برتنگ دلی من به بخشای کز، دل همه گرد غم بشوئی

4 آخر بکنار من رسی باز چون گرد همه اثیر پوئی

1 جشن فرخنده نوروز جهان افروز است هر دلی بر سپه نور طرب پیروز است

2 آفتاب ار به حمل آمد و بفروخت جهان آفتابی که بجامی است جهان افروز است

3 پشت بر کار جهان آر، که راه این راه است روی در روی نشاط آر، که روز این روز است

4 با کمان فلک فتنه مشو، راست چو زه زان کجا، ناوکش از مرد خرد کین توز است

1 خه خه آن سوسن سیرابش بین هی هی آن سنبل پر تابش بین

2 چستی سرو چمانش دیدی مستی نرگس پر خوابش بین

3 خنده ئی زد صدف لعل گشاد رشته ی لولوی خوشابش بین

4 دیده ئی آینه چهره ی روح عکس خورشید جهان تابش بین

1 دردی است در دیار که درمان نمیبرد هر دل که در فتاد بدو جان نمی برد

2 گفتم زطیبت او را، چندین عتاب چیست آهسته آ. بکار که چندان نمی برد

3 من در نصیحت دل از آنجا که راستی است بسیار جهد کردم و فرمان نمی برد

4 درخشم شد از این سخن و گفت شادباش الحق حدیث های تو تاوان نمی برد