چو باده خوری مزن به بیهوده از اهلی شیرازی رباعی 421
1. چو باده خوری مزن به بیهوده نفس
بسیار مگوی تا نگویند که بس
ای مست وصال یار از اغیار از اهلی شیرازی رباعی 422
1. ای مست وصال یار از اغیار بترس
در روز فراغت از شب تا بترس
گاهی ز اسیران جگر ریش از اهلی شیرازی رباعی 423
1. گاهی ز اسیران جگر ریش بپرس
احوال مرا از همه کس بیش بپرس
بیمار و جز تو یاریم نیست از اهلی شیرازی رباعی 424
1. بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس
در زندگیم نمانده جز یکدو نفس
یارب خجلم چنان ز آلایش از اهلی شیرازی رباعی 425
1. یارب خجلم چنان ز آلایش خویش
کز خلد طمع ندارم آسایش خویش
خاموش نشین و فتنه انگیز از اهلی شیرازی رباعی 426
1. خاموش نشین و فتنه انگیز مباش
خود را بزبان خویش خونریز مباش
شهوت مپرست و بر بتان از اهلی شیرازی رباعی 427
1. شهوت مپرست و بر بتان ناظر باش
از اول کار واقف آخر باش
دل همچو چراغ روغن از از اهلی شیرازی رباعی 428
1. دل همچو چراغ روغن از خون بودش
آن به که چراغ روغن افزون بودش
دوش از غم عمر رفته در از اهلی شیرازی رباعی 429
1. دوش از غم عمر رفته در منزل خویش
در فکر فرو شدم دمی با دل خویش
کسری که فلک بمعدلت پروردش از اهلی شیرازی رباعی 430
1. کسری که فلک بمعدلت پروردش
بیداد اجل بین که چسان گم کردش
با خلق کرم کن و بآزار از اهلی شیرازی رباعی 431
1. با خلق کرم کن و بآزار مکوش
ور جور کنی ز غیرت حق مخروش
فرزند نکو بر آر ای صاحب از اهلی شیرازی رباعی 432
1. فرزند نکو بر آر ای صاحب هش
ور زشت بر آریش هم از پیش بکش