گر زلف چو شست او قضا بگشادی از اهلی شیرازی رباعی 624
1. گر زلف چو شست او قضا بگشادی
وین دانه خال بر لبش بنهادی
اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی از اهلی شیرازی رباعی 625
1. اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی
از پستی خود بحق کجا نزدیکی
می نوش نه آنچنان که از دست شوی از اهلی شیرازی رباعی 626
1. می نوش نه آنچنان که از دست شوی
در پای خسان چون خاک ره پست شوی
در راه سخن جز به ادب راه مپوی از اهلی شیرازی رباعی 627
1. در راه سخن جز به ادب راه مپوی
بیشی بسخن زمهتر از خویش مجوی
گر با همه کس راست روی پیشه کنی از اهلی شیرازی رباعی 628
1. گر با همه کس راست روی پیشه کنی
فردوس چو شیران خدا بیشه کنی
گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری از اهلی شیرازی رباعی 629
1. گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری
باید همه را بچشم نیکو نگری
با یوسف خویش گرگ در پوست تویی از اهلی شیرازی رباعی 630
1. با یوسف خویش گرگ در پوست تویی
زیرا نه چنان که خاطر اوست تویی
آنگل که بود به حسن شمع چگلی از اهلی شیرازی رباعی 631
1. آنگل که بود به حسن شمع چگلی
سر وی نزند چو او سر از آب و گلی
خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای از اهلی شیرازی رباعی 632
1. خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای
حرفی ز جفای عالم عشوه نمای