دیوان اشعار اهلی شیرازی

پروانه شمع رخ زیبا پسرانم

پیداست که از وادی خونین جگرانم

غافل مشو از من که ز صاحب نظرانم

در گوشه میخانه بمستی گذرانم

خود را بکشم من که نه کم از دگرانم

گر صرف رود مال و منال و سر و جان هم

شادست بغم کاش میسر شود آن هم