آن قد چو سرو بین و روی از اهلی شیرازی رباعی 433
1. آن قد چو سرو بین و روی چو مهش
وان نرگس پر عشوه آهو نگهش
عقل است کسی که شه برد از اهلی شیرازی رباعی 434
1. عقل است کسی که شه برد فرمانش
عقل است سری که گم بود سامانش
گرخانه سیه زعشق او شد از اهلی شیرازی رباعی 435
1. گرخانه سیه زعشق او شد مخروش
ور دیده سفید از انتظارش کم جوش
تا کی نگرم بدیده روشن از اهلی شیرازی رباعی 436
1. تا کی نگرم بدیده روشن خویش
همچون مژه خار فتنه بر دامن خویش
گر دوست نصیب ما نکردست از اهلی شیرازی رباعی 437
1. گر دوست نصیب ما نکردست فراغ
ما نیز چو شمع دل نهادیم به داغ
ایمه که ندارم از تو پروای از اهلی شیرازی رباعی 438
1. ایمه که ندارم از تو پروای چراغ
جایی که تویی کجا بود جای چراغ
پیریم و فقیر و ناتوانیم از اهلی شیرازی رباعی 439
1. پیریم و فقیر و ناتوانیم و ضعیف
ما را نبود بغیر غم یار و حریف
دهقان چو بخاک افکند از اهلی شیرازی رباعی 440
1. دهقان چو بخاک افکند تخم ضعیف
یک صد شود از لطف خداوند لطیف
برخیز و طواف کعبه مشمار از اهلی شیرازی رباعی 441
1. برخیز و طواف کعبه مشمار گزاف
کین رمز کسی نیابد الا دل صاف
گر بگسلی از لذت تن همچو از اهلی شیرازی رباعی 442
1. گر بگسلی از لذت تن همچو ملک
پرواز کند طایر روحت بفلک
آدم به کریوه ایست در از اهلی شیرازی رباعی 443
1. آدم به کریوه ایست در راه فلک
شیبش درک و فراز معراج ملک