رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 پیش تو مرا شرم و حیا خواهد کشت خاموشم و خصمم بجفا خواهد کشت

2 از خاموشیم کار رسیدست بجان فریاد که خامشی مرا خواهد کشت

1 در هجر تو خلق از سر و سامان شده اند سرگشته چو مجنون به بیابان شده اند

2 باز آ که به جمعیت دل باز رسند جمعی که چو خاک ره پریشان شده اند

1 گر در چمن از تو گفتگو خواهد رفت آب رخ گل چو آب جو خواهد رفت

2 بر بام میا چو مه که خورشید فلک از شرم تو در زمین فرو خواهد رفت

1 من پیرم اگر کشته شوم از ستمت این کشتن من باد مزید کرمت

2 زان موی سیه سفید کردم ز غمت تا سرخ بخون خود کنم در قدمت

1 هر کس که نه سر بپای دلدار نهد مشکل که دهن بر دهن یار نهد

2 چون مشربه هر که از سر خود نگذشت کی لب بلب لعل شکر باز نهد

1 ای کز گل روی تو رخم زرد بود دل از دهنت چو غنچه پر درد بود

2 بوسی دهنت نداد و صد وعده دهد کم حوصله را زبان جوانمرد بود

1 یارب تو ز چشم غیر مستورم دار وز باده عشق مست و مخمورم دار

2 بی یاد تو من گر نفسی خواهم زد یارب ز غبار آن نفس دورم دار

1 بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت وز چرخ کسالت افکند در رکت

2 چرخ از حرکت این برکت یافته است از ما حرکت باید و از حق برکت

1 اهلی همه عمر بت پرست ار چه بزیست یکبار بین که بت پرستیش ز چیست

2 بت آینه ایست مظهر صورت دوست من سجده دوست میکنم آینه چیست

1 عاشق نه که از می دل راحت دارد با خود ز سخن سر فصاحت دارد

2 چون غنچه شکفته رو زید با دل تنگ میخندد و در سینه جراحت دارد