ایطالب کعبه گر ترا میل از اهلی شیرازی رباعی 169
1. ایطالب کعبه گر ترا میل صفاست
دریاب که استطاعت پای رواست
ایزد که بکعبه کرد حکم از اهلی شیرازی رباعی 170
1. ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت
آنست که باشد از غریبان خبرت
آن چار کتاب حق که آمد از اهلی شیرازی رباعی 171
1. آن چار کتاب حق که آمد ز نخست
بیشک همه حجت الهی است درست
بر چرخ قدم نهی به سعی از اهلی شیرازی رباعی 172
1. بر چرخ قدم نهی به سعی و حرکت
وز چرخ کسالت افکند در رکت
آنرا که شرف ز صحبت همنفسی از اهلی شیرازی رباعی 173
1. آنرا که شرف ز صحبت همنفسی است
گر سرکشد از خدمت او هیچکسی است
ایزد که برحمت نظری سوی از اهلی شیرازی رباعی 174
1. ایزد که برحمت نظری سوی تو داشت
بر خاتم تو قباله ملک نگاشت
جوری ز زمانه بر بد اندیش از اهلی شیرازی رباعی 175
1. جوری ز زمانه بر بد اندیش نرفت
تا ظلمی از او بر سر درویش نرفت
کج دست که در مال کسانش از اهلی شیرازی رباعی 176
1. کج دست که در مال کسانش نظر است
دستش ببرند اگر چه با صد هنرست
فرزند که بی حیا و شرم از اهلی شیرازی رباعی 177
1. فرزند که بی حیا و شرم و ادب است
زان است که بی نسبتیی در نسب است
برخیز که بخت در سبب ساختن از اهلی شیرازی رباعی 178
1. برخیز که بخت در سبب ساختن است
ضایع منشین گر همه سر باختن است
دردی کش عشق جمله صافی از اهلی شیرازی رباعی 179
1. دردی کش عشق جمله صافی بین است
دریاب که مشرب حقیقت این است
اکنون که بهار عمر در از اهلی شیرازی رباعی 180
1. اکنون که بهار عمر در نشو و نماست
گلزار طبیعت تو در عین صفاست