رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 گر دم نزنم فسونه گویی کم گیر ور کم شود از زلف تو مویی کم گیر

2 در کوی تو گر زبان ببندد اجلم فریاد سگی از سر کویی کم گیر

1 چو پیر شدی لذت دوران هیچست کو هر چه خوردی بی در دندان هیچست

2 دندان دو صف لشگر سلطان تن است لشگر چو شکست کار سلطان هیچست

1 ما مست ره و هوای دل طبع فریب رخش هوس از فراز تازان بدنشیب

2 آنگه که عنان گسسته شد توسن نفس چون؟ باز کشد عنان او صبر و شکیب

1 این عالم بی وفا ندانیم که چیست کز وی دل کس چنانکه میخواست نزیست

2 چشمی که به بدمهری عالم نگریست چون چشمه بهایهای بر خود بگریست

1 گر تن ز فروغ روح وامانده شود از حکمت حق دگر فروزنده شود

2 استاد ببین که شمعکی میسازد کافروزد و میرد و دگر زنده شود

1 خوشباش که بنده گر نکویانه نکوست محروم نمیشود کس از رحمت دوست

2 گر خوانده شوی چاره همان بندگیست ور رانده شوی کجا روی کان به ازوست

1 شهوت نهلی که چون شرابت ببرد برتاب عنان و گرنه تابت ببرد

2 اندازه چو جام عدل از دست مده افراط مکن و گرنه آبت ببرد

1 گر کار جهان ز غصه بی تاری نیست ما را سر و سودای جهان باری نیست

2 چون کار باختیار کس می نشود بهتر ز طریق بیخودی کاری نیست

1 مرغی که ز بند غم گشادش باشد باید که همه عمر کشادش باشد

2 هر حادثه یی که پیش عاقل آید تا زنده بود پیش نهادش باشد

1 چو باده خوری مزن به بیهوده نفس بسیار مگوی تا نگویند که بس

2 می چشم و دلت فضول دارد هشدار چشم و دل خود نگاهدار از همه کس