آنرا که هنر نباشد و پایه از اهلی شیرازی رباعی 133
1. آنرا که هنر نباشد و پایه بخت
هرگز نشود کسی بزیبایی رخت
ای دانش خود گشته هنر از اهلی شیرازی رباعی 134
1. ای دانش خود گشته هنر در نظرت
وز فخر گذشته است از عرش سیرت
در باغ می از نیک و بد مردم از اهلی شیرازی رباعی 135
1. در باغ می از نیک و بد مردم مست
چون میوه زهر ناک و شیرین همه هست
غیر از ره عیش گر چه دلخواهی از اهلی شیرازی رباعی 136
1. غیر از ره عیش گر چه دلخواهی نیست
غافل مرو این راه که بی چاهی نیست
ای خفته که راه بیخودی از اهلی شیرازی رباعی 137
1. ای خفته که راه بیخودی پیشه تست
شیطان غرور در رگ و ریشه تست
هر تازه خطی که بهر زو از اهلی شیرازی رباعی 138
1. هر تازه خطی که بهر زو با تو یکیست
دیویست بمعنی و بصورت ملکی است
شهوت ضررش مگو که حالی از اهلی شیرازی رباعی 139
1. شهوت ضررش مگو که حالی پیداست
از شیر ژیان خرد مثالی پیداست
وصلت نه بنسبت و به بختی از اهلی شیرازی رباعی 140
1. وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست
کادم نشود کسی بدرختی که بداست
آخر ز جهان غرقه بخون از اهلی شیرازی رباعی 141
1. آخر ز جهان غرقه بخون باید رفت
وز دایره سپهر دون باید رفت
با ظلمت مرگ برق جان را از اهلی شیرازی رباعی 142
1. با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات
بس غره مشو چو کزو از آب حیات
ای مست فرح که ساغرت هست از اهلی شیرازی رباعی 143
1. ای مست فرح که ساغرت هست بدست
غافل نشوی که غفلتت هست بدست
برخاست میان بسته دلم از اهلی شیرازی رباعی 144
1. برخاست میان بسته دلم چابک و چست
میخواست که کار خود کند جمله درست