رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 آن بت که ز فرق تا قدم صنع خداست آن آب حیات و جان لب تشنه ماست

2 سیراب کجا شوم از آن آب حیات یک دیدن سیر خواهم او نیز کجاست

1 ای دانش خود گشته هنر در نظرت وز فخر گذشته است از عرش سیرت

2 گر همسفر عارف سالک گردی جایی برسی که عیب باشد هنرت

1 خاکی که چو گرد گرد درها گردد هیهات که سرمه نظرها گردد

2 سنگ سیهی که زیر پا خاک ره است لعلی بشود که تاج سرها گردد

1 می نوش که آنکه کعبه کردست و کنشت خاک همه را مستی عشق تو سرشت

2 معمور بود بشاهد و باده جهان موعود بود به کوثر و حور بهشت

1 در بحر غم تو عالمی جان دادند وز خون جگر خجلت عمان دادند

2 ابروی تو سرنگون کند کشتی عمر زان مردم دیده دل بطوفان دادند

1 می خور که فلک نقد بقا میدزدد نور از دل و از چهره صفا میدزدد

2 یکدم نبود که نیست در غارت ما سال و مه و روز و شب ز ما میدزدد

1 آنرا که اجل شکست پیمانه عمر وز جور اجل برون شد از خانه عمر

2 گوید بزبان حال اگر فهم کنی کای رند نماز کن بشکرانه عمر

1 وصلت نه بنسبت و به بختی که بداست کادم نشود کسی بدرختی که بداست

2 این شیوه ز باغبان بیاموز که شاخ پیوند کند بهر درختی که بداست

1 صیاد وشی که دام دل مجلس اوست خوش مرغ دلی که آن پری مونس اوست

2 گر برج کبوتران پر از فتنه بود صد فتنه بکنج برج هر نرگس اوست

1 « والتین » به حسن قسم ز معبود غنی است « زیتون » به حسین و این سخن یافتنی است

2 از قدر بلند « طور سینا » ست علی « هذا البلد الامین » رسول مدنی است