رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا » عشق آنهمه را بیک نظر میسوزد

2 عقل آب روان و در پی سبزه باغ عشق آتش محض خشک و تر میسوزد

1 ای مست حق از می مجازی بگذر وزعشق بتان و عشوه سازی بگذر

2 با مغبچگان عشق و جوانی خوبست چون پیر شدی ز بچه بازی بگذر

1 رسوایی ما ز تنگدستی خیزد مجنون صفتی ز عشق و مستی خیزد

2 صاحب نظران شکسته صورت باشند آرایش تن ز خود پرستی خیزد

1 ایسرو سهی هر که هوای تو کند باید که تحمل جفای تو کند

2 چون آمده یی بر سر بیمار فراق چندان بنشین که جان فدای تو کند

1 تا کی غم دل عاشق بی بخت خورد خواهد ز دلم سگ و صد لخت خورد

2 من رحم بدل کردم و خون ریخت دلم در عشق کسی که سست زد سخت خورد

1 از هر چه در این دایره موجود بود مقصود شناسایی معبود بود

2 مقصود حق از وجود ما معرفتست ور نی ز وجود ما چه مقصود بود

1 آنان که اساس کار بر خلق نهند باید که جواب کس بتندی ندهند

2 خورشید که شمع عالم افروز بود آن لحظه که گرمی کند از وی بجهند

1 فریاد که عمر رفت و حرمان بفزود سرمایه جان زیان شد اندر غم سود

2 بود زا می غفلتم حساب الفرحی آخر که بهوش آمده ام هیچ نبود

1 من نقد درستم نه مس روی اندود وین نقد گر امتحان کنی دارد سود

2 گر بر محکش زنی همانست که هست گر بشکنیش همان درستست که بود

1 یارب گنهم ببخش و عذرم بپذیر درمانده مساز بنده پیر فقیر

2 عمرم همه خوش گذشت و این باقی عمر بر سستی حالم از کرم سخت مگیر