جان دو جهان ز شخص من در از اهلی شیرازی رباعی 121
1. جان دو جهان ز شخص من در سخنست
کان یوسف گمگشته درین پیرهن است
یک گربه ده و بصد « همی از اهلی شیرازی رباعی 122
1. یک گربه ده و بصد « همی » منصرف است
در اصل یکیست این سخن منکشف است
پامال شود بفتنه هر مال از اهلی شیرازی رباعی 123
1. پامال شود بفتنه هر مال که هست
گردد شب غم روز و هر اقبال که هست
کشتیست دو کون و ما تماشا از اهلی شیرازی رباعی 124
1. کشتیست دو کون و ما تماشا گر کشت
از بهر تماشاست چه زیبا و چه زشت
مقصود خدا ز خلق اسرار از اهلی شیرازی رباعی 125
1. مقصود خدا ز خلق اسرار دل است
صد یوسف جان غلام بازار دل است
بی صبر نصیب کس در این از اهلی شیرازی رباعی 126
1. بی صبر نصیب کس در این مایده نیست
بی صبر نپخت دیگ و این قاعده نیست
در غیبت بیگنه یکی پرده از اهلی شیرازی رباعی 127
1. در غیبت بیگنه یکی پرده در است
وانکس که زنا کند پس پرده درست
بخشش نبود جز صفت حضرت از اهلی شیرازی رباعی 128
1. بخشش نبود جز صفت حضرت دوست
آزاده کسی که بخشش عادت و خوست
آن نیست هنر که خانه پر از اهلی شیرازی رباعی 129
1. آن نیست هنر که خانه پر گنج و زرست
گر شاد کنی دل خرابی هنر است
آنکس نعمش زیاده باشد از اهلی شیرازی رباعی 130
1. آنکس نعمش زیاده باشد همه وقت
کو خوان کرم نهاده باشد همه وقت
ممسک بجهان به بیش و کم از اهلی شیرازی رباعی 131
1. ممسک بجهان به بیش و کم محرومست
با گنج زر از فیض درم محروم است
با خلق اگر غرض نباشد از اهلی شیرازی رباعی 132
1. با خلق اگر غرض نباشد سخنت
بوی نفس جان وزد از دم زدنت