هرگز فلکم باده رخشان از اهلی شیرازی رباعی 193
1. هرگز فلکم باده رخشان ندهد
جز درد غم ساقی دوران ندهد
عشق ار پی زینت و هنر میسوزد از اهلی شیرازی رباعی 194
1. عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا »
عشق آنهمه را بیک نظر میسوزد
تا کی رطب لبت باغیار از اهلی شیرازی رباعی 195
1. تا کی رطب لبت باغیار رسد
وز نخل قدت نصیب ما خار رسد
زاهد که اساس دین برونق از اهلی شیرازی رباعی 196
1. زاهد که اساس دین برونق طلبد
بر مست بتان خواری مطلق طلبد
گردون که ازو هر چه دلم از اهلی شیرازی رباعی 197
1. گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد
یکبار چنانکه خاطرم خواست نشد
کی ره سوی عشق عقل آگاه از اهلی شیرازی رباعی 198
1. کی ره سوی عشق عقل آگاه برد
وان دلشده هم نه ره بدلخواه برد
آسیب نهان به خرمن ما از اهلی شیرازی رباعی 199
1. آسیب نهان به خرمن ما نرسد
جز بار سبو به گردن ما نرسد
عاشق ز غم تو کی دهان باز از اهلی شیرازی رباعی 200
1. عاشق ز غم تو کی دهان باز کند
هر شکوه که هست اشک غماز کند
گر یار نه آنچنان نماید از اهلی شیرازی رباعی 201
1. گر یار نه آنچنان نماید که بود
کس را گله از یار نباید که بود
هر چند لب تو شربت نوش از اهلی شیرازی رباعی 202
1. هر چند لب تو شربت نوش بود
خامش ز طلب عاشق مدهوش بود
هر چند که صبح عیش ما کم از اهلی شیرازی رباعی 203
1. هر چند که صبح عیش ما کم بدمد
ورهم بدمد ز مشرق غم بدمد
رنگی که سرشگ من ز حسرت از اهلی شیرازی رباعی 204
1. رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد
با نسبت او لعل چه قیمت دارد