هرگز فلکم باده رخشان ندهد از اهلی شیرازی رباعی 193
1. هرگز فلکم باده رخشان ندهد
جز درد غم ساقی دوران ندهد
عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا » از اهلی شیرازی رباعی 194
1. عشق ار پی زینت و هنر میسوزد « کذا »
عشق آنهمه را بیک نظر میسوزد
تا کی رطب لبت باغیار رسد از اهلی شیرازی رباعی 195
1. تا کی رطب لبت باغیار رسد
وز نخل قدت نصیب ما خار رسد
زاهد که اساس دین برونق طلبد از اهلی شیرازی رباعی 196
1. زاهد که اساس دین برونق طلبد
بر مست بتان خواری مطلق طلبد
گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد از اهلی شیرازی رباعی 197
1. گردون که ازو هر چه دلم خواست نشد
یکبار چنانکه خاطرم خواست نشد
کی ره سوی عشق عقل آگاه برد از اهلی شیرازی رباعی 198
1. کی ره سوی عشق عقل آگاه برد
وان دلشده هم نه ره بدلخواه برد
آسیب نهان به خرمن ما نرسد از اهلی شیرازی رباعی 199
1. آسیب نهان به خرمن ما نرسد
جز بار سبو به گردن ما نرسد
عاشق ز غم تو کی دهان باز کند از اهلی شیرازی رباعی 200
1. عاشق ز غم تو کی دهان باز کند
هر شکوه که هست اشک غماز کند
گر یار نه آنچنان نماید که بود از اهلی شیرازی رباعی 201
1. گر یار نه آنچنان نماید که بود
کس را گله از یار نباید که بود
هر چند لب تو شربت نوش بود از اهلی شیرازی رباعی 202
1. هر چند لب تو شربت نوش بود
خامش ز طلب عاشق مدهوش بود
هر چند که صبح عیش ما کم بدمد از اهلی شیرازی رباعی 203
1. هر چند که صبح عیش ما کم بدمد
ورهم بدمد ز مشرق غم بدمد
رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد از اهلی شیرازی رباعی 204
1. رنگی که سرشگ من ز حسرت دارد
با نسبت او لعل چه قیمت دارد