رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 خنجر بکف تو کز صفا رم زده است برقی است که کار خصم برهم زده است

2 از جوهر زر نشانی این خنجر تیز ماننده برگ بید شبنم زده است

1 هر جانوری که در جهان باشد و بود سر سوی زمینش بقیام است و قعود

2 انسان که چنین جانوری سر بهواست از بهر شکست گردن اوست سجود

1 ای گل که غم تو خار ره گشت مرا بی سرو قدت عمر تبه گشت مرا

2 از بسکه بدل چو لاله ناخن زده ام خون در بنه ناخنان سیه گشت مرا

1 دنیا به اساس و نعمت و برگ خوش است عقبی بصلاح و تقوی و ترک خوش است

2 ناخوش بجهان چرا زیم؟ ترک خوش است گر عمر بنا خوشی رود مرگ خوش است

1 تا پیر و معلم از تو خرم نشود کار تو قبول خلق عالم نشود

2 بشناس حق پیر که بی علم و ادب گر شخص فرشته باشد آدم نشود

1 تا کی رطب لبت باغیار رسد وز نخل قدت نصیب ما خار رسد

2 لعل تو که خورد خون من حق منست روزی برسد که حق بحقدار رسد

1 ساقی دل من سوی تواش راه کجا؟ درویش کجا و صحبت شاه کجا؟

2 نی سایه بفعر چه ز خورشید جداست خورشید کجا و سایه در چاه کجا؟

1 مست می وصل او اگر شیر بود کار دلش از وی زبر و زیر بود

2 کس سیر نشد ز وصل آن آبحیات از آب حیات چون کسی سیر بود

1 چون یار برون از دل پر خون نشود سودا زده او دل ما چون نشود؟

2 لیلی چو شود همدم مجنون تا کی؟ عاقل نبود کسی که مجنون نشود

1 هرچند ز غصه دل فکار است مرا وز آتش دل دو دیده زار است مرا

2 در عشق کباب خام سوزست دلم تا پخته شوم هنوز کار است مرا