با همچو منی که همسخن از اهلی شیرازی رباعی 205
1. با همچو منی که همسخن خواهد بود
من خاک رهم که یار من خواهد بود
ای کز گل روی تو رخم زرد از اهلی شیرازی رباعی 206
1. ای کز گل روی تو رخم زرد بود
دل از دهنت چو غنچه پر درد بود
چون یار برون از دل پر از اهلی شیرازی رباعی 207
1. چون یار برون از دل پر خون نشود
سودا زده او دل ما چون نشود؟
برخیز که وصل ساقی از از اهلی شیرازی رباعی 208
1. برخیز که وصل ساقی از کف برود
وین دولت اتفاقی از کف برود
اهلی که ز سودای بتان از اهلی شیرازی رباعی 209
1. اهلی که ز سودای بتان سود ندید
از آتش سودا بجز از دود ندید
عاشق نه که از می دل راحت از اهلی شیرازی رباعی 210
1. عاشق نه که از می دل راحت دارد
با خود ز سخن سر فصاحت دارد
ای آمده از عدم سوی ملک از اهلی شیرازی رباعی 211
1. ای آمده از عدم سوی ملک وجود
پرورده حقت بنعمت از سفره جود
تا تیغ بر استخوان ز جورت از اهلی شیرازی رباعی 212
1. تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید
آه از جگر سوختگان کس نشنید
رسوایی ما ز تنگدستی از اهلی شیرازی رباعی 213
1. رسوایی ما ز تنگدستی خیزد
مجنون صفتی ز عشق و مستی خیزد
دردی که دوای او قضا را از اهلی شیرازی رباعی 214
1. دردی که دوای او قضا را نرسد
جز این دل ریش مبتلا را نرسد
خوشباش که غم کلید شادی از اهلی شیرازی رباعی 215
1. خوشباش که غم کلید شادی باشد
اکسیر مراد، نامرادی باشد
صد عاشق اگر کشته ز بیداد از اهلی شیرازی رباعی 216
1. صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود
معشوقه چو سرو از همه آزاد بود