با همچو منی که همسخن خواهد بود از اهلی شیرازی رباعی 205
1. با همچو منی که همسخن خواهد بود
من خاک رهم که یار من خواهد بود
ای کز گل روی تو رخم زرد بود از اهلی شیرازی رباعی 206
1. ای کز گل روی تو رخم زرد بود
دل از دهنت چو غنچه پر درد بود
چون یار برون از دل پر خون نشود از اهلی شیرازی رباعی 207
1. چون یار برون از دل پر خون نشود
سودا زده او دل ما چون نشود؟
برخیز که وصل ساقی از کف برود از اهلی شیرازی رباعی 208
1. برخیز که وصل ساقی از کف برود
وین دولت اتفاقی از کف برود
اهلی که ز سودای بتان سود ندید از اهلی شیرازی رباعی 209
1. اهلی که ز سودای بتان سود ندید
از آتش سودا بجز از دود ندید
عاشق نه که از می دل راحت دارد از اهلی شیرازی رباعی 210
1. عاشق نه که از می دل راحت دارد
با خود ز سخن سر فصاحت دارد
ای آمده از عدم سوی ملک وجود از اهلی شیرازی رباعی 211
1. ای آمده از عدم سوی ملک وجود
پرورده حقت بنعمت از سفره جود
تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید از اهلی شیرازی رباعی 212
1. تا تیغ بر استخوان ز جورت نرسید
آه از جگر سوختگان کس نشنید
رسوایی ما ز تنگدستی خیزد از اهلی شیرازی رباعی 213
1. رسوایی ما ز تنگدستی خیزد
مجنون صفتی ز عشق و مستی خیزد
دردی که دوای او قضا را نرسد از اهلی شیرازی رباعی 214
1. دردی که دوای او قضا را نرسد
جز این دل ریش مبتلا را نرسد
خوشباش که غم کلید شادی باشد از اهلی شیرازی رباعی 215
1. خوشباش که غم کلید شادی باشد
اکسیر مراد، نامرادی باشد
صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود از اهلی شیرازی رباعی 216
1. صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود
معشوقه چو سرو از همه آزاد بود