رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 عارف بجز از عارف آگاه کجاست هر بوالهوسی رهبر این راه کجاست

2 از هستی خود چه گم شود عاشق فرد یابد که مقام « لی مع الله » کجاست

1 مرد آن نبود که چشمش آلوده بود یا در پی قول و فعل بیهوده بود

2 آن مرد بود که مال و عرض همه کس از دست و زبان و چشمش آسوده بود

1 ای تازه جوان بیا و پیری بنگر در خاک نشسته ام فقیری بنگر

2 در چشم رقیب از حقیری نایم پیری و فقیری و حقیری بنگر

1 پیری که ز خستگی تنش تاب خورد سودش ندهد اگر چه جلاب خورد

2 برگی که بموسم خزان زرد شود ریز دز درخت اگر چه صد آب خورد

1 عشق آب حیات و خضر فرح فالست عشق آینه محول الاحوال است

2 گر جان نبود بشعق شاید بودن من زنده بعشقم اینزمان چل سال است

1 شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد چون لاله بداغ او دلم خوش باشد

2 آتش بدلم در افتد از یاد لبش بر تشنه حدیث آب آتش باشد

1 جان دو جهان ز شخص من در سخنست کان یوسف گمگشته درین پیرهن است

2 کوته نظران کجا شناسند مرا چشمی که مرا شناخت هم چشم منست

1 تا کار بخلقت نفتد یار تو اند چون کار فتد دشمن خونخوار تواند

2 بنشین و بحاجت در احباب مزن کاحباب بوقت حاجت اغیار تواند

1 کی ره سوی عشق عقل آگاه برد وان دلشده هم نه ره بدلخواه برد

2 این کعبه نه رهنما نه رهبر دارد حیران شده یی که گم شود راه برد

1 بی صبر نصیب کس در این مایده نیست بی صبر نپخت دیگ و این قاعده نیست

2 در حکمت کار اگر بود صبر تو را معلوم نکنی که صبر بی فایده نیست