خاک قدم تو نافه چین ارزد از اهلی شیرازی رباعی 241
1. خاک قدم تو نافه چین ارزد
خاشاک رهت سنبل و نسرین ارزد
آمد غم دل که آب آدم ببرد از اهلی شیرازی رباعی 242
1. آمد غم دل که آب آدم ببرد
آدم چکند که جان ازین غم ببرد
آنشمع دمی ز چشم روشن از اهلی شیرازی رباعی 243
1. آنشمع دمی ز چشم روشن نرود
کز دیده سرشک تا بدامن نرود
آنی که حسد مه از صفای از اهلی شیرازی رباعی 244
1. آنی که حسد مه از صفای تو برد
گل پیرهن صبر برای تو درد
گر سینه ما چاک ز نظاره از اهلی شیرازی رباعی 245
1. گر سینه ما چاک ز نظاره بود
ما را چه غم از طعنه بیکاره بود
مشتاق تو فردوس برین از اهلی شیرازی رباعی 246
1. مشتاق تو فردوس برین را چکند
وانهار نعیم و حور عین را چکند
می خور که فلک نقد بقا از اهلی شیرازی رباعی 247
1. می خور که فلک نقد بقا میدزدد
نور از دل و از چهره صفا میدزدد
هر که سگ تست بر دری ننشیند از اهلی شیرازی رباعی 248
1. هر که سگ تست بر دری ننشیند
غیر از تو بهیچ دلبری ننشیند
ما را شب هجر او آید چه از اهلی شیرازی رباعی 249
1. ما را شب هجر او آید چه شود؟
خورشید رخش زدر در آید چه شود؟
در هجر تو خلق از سر و سامان از اهلی شیرازی رباعی 250
1. در هجر تو خلق از سر و سامان شده اند
سرگشته چو مجنون به بیابان شده اند
از دل چو دمی غم تو بیرون از اهلی شیرازی رباعی 251
1. از دل چو دمی غم تو بیرون نرود
از دیده چگونه رود جیحون نرود
آنرا که مراد از در امید از اهلی شیرازی رباعی 252
1. آنرا که مراد از در امید دهند
آب خضر از چشمه خورشید دهند