گر پیش تو سر ز کشتن افتد از اهلی شیرازی رباعی 217
1. گر پیش تو سر ز کشتن افتد به سجود
رنجیده مشو ز دامن خون آلود
شوخی که چو سرو ناز دلکش از اهلی شیرازی رباعی 218
1. شوخی که چو سرو ناز دلکش باشد
چون لاله بداغ او دلم خوش باشد
زان گرد گنه بذیل عشاق از اهلی شیرازی رباعی 219
1. زان گرد گنه بذیل عشاق رسد
تا رحمت و مغفرت ز خلاق رسد
بس دور مشو که عمر بس بیتو از اهلی شیرازی رباعی 220
1. بس دور مشو که عمر بس بیتو مباد
جانی که مراست یکنفس بیتو مباد
گر عشق بنای جان ز بنیاد از اهلی شیرازی رباعی 221
1. گر عشق بنای جان ز بنیاد برد
این بس که غم دو عالم از یاد برد
خوش آنکه دمی زمانه یارم از اهلی شیرازی رباعی 222
1. خوش آنکه دمی زمانه یارم باشد
معشوقه چو سرو و در کنارم باشد
تا خنده زنان لبت به بستان از اهلی شیرازی رباعی 223
1. تا خنده زنان لبت به بستان آمد
در گریه خون غنچه خندان آمد
تا کی ستمت بر دل نا شاد از اهلی شیرازی رباعی 224
1. تا کی ستمت بر دل نا شاد رسد
فریاد کنیم و از تو بیداد رسد
هر کس که به دقن بدندان از اهلی شیرازی رباعی 225
1. هر کس که به دقن بدندان نگزید
از باغ حیات میوه عمر نچید
ایساقی جان که جای فدای از اهلی شیرازی رباعی 226
1. ایساقی جان که جای فدای تو بود
خوش وقت کسی که خاک پای تو بود
گر دل ز غبار غم درون پاک از اهلی شیرازی رباعی 227
1. گر دل ز غبار غم درون پاک کند
وین گرد بلا روی بر افلاک کند
در عشق تو کس جز رخ زردش از اهلی شیرازی رباعی 228
1. در عشق تو کس جز رخ زردش نرسد
درمان نبرد دلی که دردش نرسد