رباعیات در دیوان اشعار اهلی شیرازی

1 خاموش نشین و فتنه انگیز مباش خود را بزبان خویش خونریز مباش

2 بر صورت تیغ است زبان در دهنت پاس سر خود دار و زبان تیز مباش

1 خوش آنکه بخلقش سربازاری نیست در هیچ صفت درونش آزاری نیست

2 شیران سگ مجنون همه زانند که او مشغول خودست و با کسش کاری نیست

1 من گنجم اگر خرابیم آیین است غم نیست ولی زمانه صورت بین است

2 درویشم و خوشدلم بدرویشی خود اینم هنرست و عیب من هم این است

1 ای پیر شکسته توبه سست نهاد تا کی بهوای دل دهی عمر بباد

2 گیرم ز خدا و خلق شرمت نبود شرمنده خود نمیشوی شرمت باد

1 بی بختم و دست و دل ز اندیشه تهیست شیران همه رفتند و سر بیشه تهیست

2 دوش اینهمه جام می فلک داد بغیر امروز که دور من بود شیشه تهیست

1 مشنو که چو من عمر تباهیست دگر وز شعر چو من نامه سیاهیست دگر

2 خواهم بزبان شعر عذر گنهی وین عذر گناه هم گناهیست دگر

1 ای گل که رخ ترا صفایی عجبست از عشق منت نشو و نمایی عجبست

2 تا دل بهتر دادم شه خوبان شده یی مرغ دل عاشقان همایی عجبست

1 هر چند دلم زعشق آزار کشید آزرده نشد ز عشق و این بار کشید

2 چندان نبریدم از بتان کاخر کار سررشته عشق من به زنار کشید

1 عاشق که غمی در دل آگاه ویست سوزی دگر اندر نفس و آه ویست

2 با ناخوشیم چو خاطر دوست خوشست من نیز خوشم بهرچه دلخواه ویست

1 ما را شب هجر او آید چه شود؟ خورشید رخش زدر در آید چه شود؟

2 آن کوکب دولت که دهد کام همه یکروز بکام ما برآید چه شود؟