دل باز رست از تو ،ز بند زمانه هم از وحشی بافقی غزل 264
1. دل باز رست از تو ،ز بند زمانه هم
در هم شکست بند و در بند خانه هم
تا چند به غمخانهٔ حسرت بنشینم از وحشی بافقی غزل 265
1. تا چند به غمخانهٔ حسرت بنشینم
وقتست که با یار به عشرت بنشینم
برزن ای دل دامن کوشش که کاری کرده‌ام از وحشی بافقی غزل 266
1. برزن ای دل دامن کوشش که کاری کرده‌ام
باز خود را هرزه گرد رهگذاری کرده‌ام
هر خون که تو دادی چو می ناب کشیدیم از وحشی بافقی غزل 267
1. هر خون که تو دادی چو می ناب کشیدیم
زهر تو به سد رغبت جلاب کشیدیم
سحر کجاست که فراش جلوه‌گاه توام از وحشی بافقی غزل 268
1. سحر کجاست که فراش جلوه‌گاه توام
نشسته بر سر ره دیده‌بان راه توام
ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم از وحشی بافقی غزل 269
1. ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم
امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم
عشق ما پرتو ندارد ما چراغ مرده‌ایم از وحشی بافقی غزل 270
1. عشق ما پرتو ندارد ما چراغ مرده‌ایم
گرم کن هنگامهٔ دیگر که ما افسرده‌ایم
من این کوشش که در تسخیر آن خودکام می‌کردم از وحشی بافقی غزل 271
1. من این کوشش که در تسخیر آن خودکام می‌کردم
اگر وحشی غزالی بود او را رام می‌کردم
نیستیم از دوریت با داغ حرمان نیستیم از وحشی بافقی غزل 272
1. نیستیم از دوریت با داغ حرمان نیستیم
دل پشیمان است لیکن ما پشیمان نیستیم
به آنکه بر سرلطفی مکش ز منت خویشم از وحشی بافقی غزل 273
1. به آنکه بر سرلطفی مکش ز منت خویشم
سگ وفای خود و بندهٔ محبت خویشم
شد وقت آن دیگر که من ترک شکیبایی کنم از وحشی بافقی غزل 274
1. شد وقت آن دیگر که من ترک شکیبایی کنم
ناموس را یک سو نهم بنیاد رسوایی کنم
این بس که تماشایی بستان تو باشم از وحشی بافقی غزل 275
1. این بس که تماشایی بستان تو باشم
مرغ سر دیوار گلستان تو باشم