غزلیات در گزیده اشعار وحشی بافقی

1 جستم از دام ، به دام آر گرفتار دگر من نه آنم که فریب تو خورم بار دگر

2 شد طبیب من بیمار مسیحا نفسی تو برو بهر علاج دل بیمار دگر

3 گو مکن غمزهٔ او سعی به دلداری ما زانکه دادیم دل خویش به دلدار دگر

4 بسکه آزرده مرا خوشترم از راحت اوست گر سد آزار ببینم ز دل آزار دگر

1 ریخت خونم را و برد از پیش آن بیداد کیش خون چون من بیکسی آسان توان بردن ز پیش

2 هست بیش از طاقت من بار اندوه فراق بیش ازین طاقت ندارم گفته‌ام سد بار بیش

3 ناوکت گفتم زدل بگذشت رنجیدی به جان جان من گفتم خطایی مگذران از لطف خویش

4 از کدامین درد خود نالم که از دست غمت سینه‌ام چون دل فکار است و درون چون سینه ریش

1 با جوانی چند در عین وفا می‌بینمش باز با جمع غریبی آشنا می‌بینمش

2 باز تا امروز دارد با که میل اختلاط زانکه از یاران دیروزی جدا می‌بینمش

3 ماه رخسارش که چون آیینه بودی در صفا بی‌صفا گردید با من بی‌صفا می‌بینمش

4 آنکه هر دم در ره او می‌فکندم خویش را راه می‌گردانم اکنون هر کجا می‌بینمش

1 زان عهد یاد باد که از ما به کین نبود بودش گمان مهر وهنوزش یقین نبود

2 اقرار مهر کردم وگفتم وفاکنی کشتی مرا قرار تو با من چنین نبود

3 انکار مهر سد ره سد تغافل است اما چه سود چون دل ما پیش بین نبود

4 من خود گره به کار خود انداختم که تو زین پیش با منت گرهی بر جبین نبود

1 نیستیم از دوریت با داغ حرمان نیستیم دل پشیمان است لیکن ما پشیمان نیستیم

2 گر چه از دل می‌رود عشق به جان آمیخته با وجود این وداع صعب گریان نیستیم

3 گو جراحت کهنه شو ما از علاج آسوده‌ایم درد گو ما را بکش در فکر درمان نیستیم

4 آنچه مارا خوار می‌کرد آن محبت بود و رفت گو به چشم آن مبین مارا که ما آن نیستیم

1 دلم خود را به نیش غمزه‌ای افکار می‌خواهد شکایت دارد از آسودگی، آزار می‌خواهد

2 بلا اینست کاین دل بهر ناز و عشوه می‌میرد ز نیکویان نه تنها خوبی رخسار می‌خواهد

3 دل از دستی بدر بردن نباشد کار هر چشمی نگاه پر تصرف غمزه پر کار می‌خواهد

4 بود آهو که صیادش به یک تیر افکند در خون دلی را صید کردن کوشش بسیار می‌خواهد

1 روم به جای دگر ، دل دهم به یار دگر هوای یار دگر دارم و دیار دگر

2 به دیگری دهم این دل که خوار کردهٔ تست چرا که عاشق تو دارد اعتبار دگر

3 میان ما و تو ناز و نیاز بر طرف است به خود تو نیز بده بعد از این قرار دگر

4 خبر دهید به صیاد ما که ما رفتیم به فکر صید دگر باشد و شکار دگر

1 دلی کز عشق گردد گرم، افسردن نمی‌داند چراغی را که این آتش بود مردن نمی‌داند

2 دلی دارم که هر چندش بیازاری نیازارد نه دل سنگست پنداری که آزردن نمی‌داند

3 خسک در زیر پا دارد مقیم کوی مشتاقی عجب نبود که پای صبر افشردن نمی‌داند

4 عنان کمتر کش اینجا چون رسی کز ما وفاکیشان کسی دست تظلم بر عنان بردن نمی‌داند

1 ما را دو روزه دوری دیدار می‌کشد زهریست این که اندک و بسیار می‌کشد

2 عمرت دراز باد که ما را فراق تو خوش می‌برد به زاری و خوش زار می‌کشد

3 مجروح را جراحت و بیمار را مرض عشاق را مفارقت یار می‌کشد

4 آنجا که حسن دست به تیغ کرشمه برد اول جفا کشان وفادار می‌کشد

1 کردیم نامزد به تو نابود و بود خویش گشتیم هیچکارهٔ ملک وجود خویش

2 غماز در کمین گهرهای راز بود قفلی زدیم بر در گفت و شنود خویش

3 من بودم و نمودی و باقی خیال تو رفتم که پرده‌ای بکشم بر نمود خویش

4 یک وعده خواهم از تو که گردم در انتظار حاکم تویی در آمدن دیر و زود خویش