غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 نیست غیر از وصل آبی آتش جوش مرا مرهمی جز دوست نبود زخم آغوش مرا

2 بر سرم سودای جانان، بسکه پا افشرده است باده پرزور نتواند برد هوش مرا

3 شد ز خامی در سر کار هوس عهد شباب تندی این آتش آخر ریخت سر جوش مرا

4 در کشاکش از نهاد سخت خویشم سر بسر نیست غیر از خویش باری چون کمان دوش مرا

1 بسکه گردیدند همراهان ما دلگیر ما کس بگرد ما نمی گردد، مگر زنجیر ما

2 برنگشتیم از جهان زانسان که رو وا پس کنیم مزد نقاشی که مستقبل کشد تصویر ما

3 ما حساب خویشتن را با جهان کردیم پاک زین بیابان خار خشکی نیست دامن گیر ما

4 قبضه شمشیر اگر نبود مرصع باک نیست گوهر شمشیر ما بس، جوهر شمشیر ما

1 به خونریزی همانا داد فرمان چشم جادو را که از مژگان نهد انگشت بر لب تیغ ابرو را

2 محبت طرفه صحرایی‌ست، کز غیرت در آن وادی گریبان چاک نتوان دید، نقش پای آهو را

3 خط بغداد ساغر، بگسلد خود را ز بی‌تابی چو موج باده لب بر لب گذارد آن پری‌رو را

4 هلاک خال آن پیشانی و چین جبین گردم که دارد داغ از خوبی، هزاران چشم و ابرو را

1 نبسته جز بدی من، کمر بکینه مرا ز سنگ گوهر خود، نالد آبگینه مرا

2 شکستگی است، ز بس سرنوشت کشتی من بجز شکسته خطی نیست در سفینه مرا

3 ز درد اینکه جدا گشته ام ز شمشادش الف الف شده چون شانه لوح سینه مرا

4 ز تنگدستی از آن دست برنمیدارم که پادشاهی فقر است ازین خزینه مرا

1 پوشیده پرده گر دوست روی سیاه ما را رنگ خجالت آورد بر رو گناه ما را

2 پیری خلاص میکرد ما را از روی عالم گر سنگ ره نمیشد عینک نگاه ما را

3 گر برنشد چراغم ای دل خورم چرا غم؟ نگرفته است از دست کس شمع آه ما را

4 آورد رو بهرکس کردند پشت بر وی گویا نمی شناسد دل قبله گاه ما را

1 اگر لذت شناس درد سازی جان شیرین را ز نعمتهای الوان می شماری اشک خونین را

2 لب از دندان کبود و، چهره از درد طلب کاهی طلا و لاجوردی نیست زین به خانه دین را

3 گدایان را به تاج پادشاهی سر فرو ناید چه نسبت آشنایی با سر شوریده بالین را

4 بهم کی اختلاط شور و شیرین راست می آید؟ به شور عشق، نتوان جمع کردن خواب شیرین را

1 تنگ از بسکه شد زمانه ما مردمی خاست از میانه ما

2 چون نشینم بزیر چرخ که هست حلقه مار آشیانه ما

3 راحت از ما ز بس گریزان است میرمد خواب از فسانه ما

4 لخت دل نامه و، ز داغش مهر اشک ما، قاصد روانه ما

1 گر به رنگش لاله یی باشد به دامن کوه را چون صدا حیف است گرد سر نگشتن کوه را

2 سیل کوه از جا اگر بنیاد شهری میکند میکند از جای سیل گریه من کوه را

3 عیب تو خواهی نگوید خصم، عیب او مگو با خموشی میتوان خاموش کردن کوه را

4 میخورد زخم جفا، هرکس که دارد جوهری تیشه بر دل میزنند از بهر معدن کوه را

1 گر کنم تحریر احوال دل ناشاد را همچو نی در هم بسوزد خامه فولاد را

2 غیر غمخواری بدشمن ناید از آزادگان شانه گردد، اره گر بر نهی شمشاد را

3 تندخویان را نباشد جز کدورت حاصلی نیست در کف غیر خاک از تندی خود باد را

4 چهره یی دیدم که صورت بنددار تصویر آن موی آتش دیده سازد خامه استاد را

1 ز کیفیت بود هر گوشه صد میخانه در صحرا بود هر سبزه و گل شیشه پیمانه در صحرا

2 نه عاقل گشته ام در شهر و نی دیوانه در صحرا نه در شهر است ما آوارگان را جا نه در صحرا

3 ز بس وا می شود از هر نسیم آشفتگان را دل عجب دانم که خواهد زلف لیلی شانه در صحرا

4 بود از ابر مشک باده کیفیتش بر لب از آن سیل بهاری می رود مستانه در صحرا