غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 مدان یک دم روا ای خواجه در دادن توقف را که تا استاده یی، مرگ از کفت گیرد تصرف را

2 در اقلیم قناعت، زین سبب تنگی نمی باشد که بیرون کرده اند از شهر درویشان تکلف را

3 بقدر لب گزیدن، صرفه کن از زندگی وقتی مکن تنگ از هجوم معصیت جای تأسف را

4 جهانی زور نتواند حریف ناتوانی شد دل زاری گرفت از دست شهری درد یوسف را!

1 در دیده تاب نیست دگر طفل اشک را یاد تو کرده شوخ مگر طفل اشک را

2 غافل نمیشود نفسی از مکیدنش پستان مادر است جگر طفل اشک را

3 در کوچه نشاط مبادا که گم شود مگذار هیچگه ز نظر طفل اشک را

4 در مهد بیقراری دل نیست طاقتش گیریم در کنار مگر طفل اشک را

1 گشته از سوز شرر زان سینه گلخن سنگ را کاتش افگنده است در دل، ناله من سنگ را

2 میکند سامان اسباب جنونم نوبهار بهر طفلان سیل می آرد بدامن سنگ را

3 سازش گردون بدو نان یک دو روزی بیش نیست زود اندازد چو بردارد فلاخن سنگ را

4 روزگار آخر ستمگر را ستمکش می کند شیشه میسازد مکافات شکستن، سنگ را

1 بزرگان می کنند از کیسه غیر این تجمل را که آب از خویشتن هرگز نباشد چشمه پل را

2 چه لازم در جواب دشمنان تصدیع خود دادن؟ باسکات زبان خصم، فرمان ده تغافل را

3 بوقت خشم هم، جز نیکی از نیکان نمی آید که غیر از نکهت گل نیست دودی آتش گل را

4 کسی بر بردباران هیچگه غالب نمی گردد نیارد بر زمین هرگز کسی پشت تحمل را

1 نیست غیر از خط بطلان دفتر ایام را میکند هر دور گردون حلقه چندین نام را

2 گشته قیل و قال دنیا جانشین حرف مرگ نشنود ز آن گوش هوشت این صلای عام را

3 در دل هر سنگ بنگر، نقش چندین کوهکن از لب هر گور بشنو حرف صد بهرام را

4 سده دلگیری آرد، دوستان را ناگهان می‌کنی در کار دل‌ها چند حرف خام را؟

1 گل چو او خواهد شود، بنگر خیال خام را؟ سرو حرف قد زند پیشش، ببین اندام را

2 می کند کیفیت آن چهره، یک سر جام را پخته سازد آتش لعل تو، حرف خام را

3 جنگ آن بدخو، مرا از جان شیرین خوشتر است کرده باطل شهد آن لب تلخی دشنام را

4 مدعا از دل برون کن، تا برآید مدعا شد نگین با نام، تا افگند از خود نام را

1 از بسکه سست گشته تن مبتلا مرا سازد هوای چشم زدن توتیا مرا

2 تا رو نهد به پای تو، قالب تهی کند رشک است بر سعادت آن نقش پا مرا

3 تا دل بیاد آن گل رخسار بسته ام دل وا نمی کند چمن دلگشا مرا

4 روشن شود چنانکه ز خاکستر آینه کرده است فیض سوختگان باصفا مرا

1 ز پاس آشنایی، بهره نبود خلق عالم را نمک خوردن، چو زخم از هم جدا سازد دو همدم را

2 به گرمیهای ظاهر، چشم دلسوزی مدار از کس برای اهل ماتم، دل نسوزد شمع ماتم را

3 نباشد نقص دولت، یاری افتادگان کردن بدوش خود کشد خورشید تابان، بار شبنم را

4 بآن رغبت که خون هم خورند این ناکسان دایم چه بودی گر دو روزی نیز خوردندی غم هم را؟

1 اگر نه، از گل محنت سرشته اند مرا؟ چرا بجبهه خط، چین نوشته اند مرا؟

2 چنان ز حاصل خود غافلم، که پنداری هنوز در گل هستی نکشته اند مرا؟

3 ز باز چیدن دامان فیض، دانستم که از غبار تعلق سرشته اند مرا

4 مرا کشاکش غم، از تو نگسلد هرگز به پیچ و تاب خیال تو، رشته اند مرا

1 در نظر دایم گرآن زلف دو تا باید مرا ریزش اشک زمین سایی رسا باید مرا

2 بسکه هر عضوم ز ضعف تن به راهی میرود چون قفس از هر جهت چندین عصا باید مرا

3 هر سر مویی ازو دستیست دامنگیر چشم دیده یی از بهر هر عضوش جدا باید مرا

4 چشم بستن از دو عالم، دیده را بینش فزاست از غبار دیده خود توتیا باید مرا