غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 گر کنم تحریر احوال دل ناشاد را همچو نی در هم بسوزد خامه فولاد را

2 غیر غمخواری بدشمن ناید از آزادگان شانه گردد، اره گر بر نهی شمشاد را

3 تندخویان را نباشد جز کدورت حاصلی نیست در کف غیر خاک از تندی خود باد را

4 چهره یی دیدم که صورت بنددار تصویر آن موی آتش دیده سازد خامه استاد را

1 شاد از غیرت ندیدم خاطر ناشاد را جلوه تا در بر کشید آن قامت شمشاد را

2 خردسالی تیره روزم کرد کز تابندگی پنجه خورشید سازد سیلی استاد را

3 زنده معشوق می باشند از بس عاشقان نقش شیرین زنده دارد شهرت فرهاد را

4 نرم خویی پیشه کن کز چین جوهر پاک کرد صیقل از همواری خود جبهه فولاد را

1 پی تحصیل آسایش فگندی در بدر خود را برای صندلی بسیار دادی درد سر خود را

2 ترا شد نفس توسن، زان عصا دادت بکف پیری که با این چوب تعلیمی براه آری مگر خود را

3 نباشد در ره دور و دراز آرزو سودی همینت بس، که باز آری سلامت زین سفر خود را

4 کمر بسته است بهر انتظارت افسر شاهی برون آور ازین دریای پرشور ای گهر خود را

1 نوروز گشت و هر رگ ابری بهار را دست نوازشیست بسر روزگار را

2 از بسکه داده باد صبا برگ گل بآب هر موج گشته شاخ گلی جویبار را

3 تا جای واکنند کنون بهر گل زدن از سر نهند اهل غرور اعتبار را

4 سودای داغ لاله اش از بس به سر زده است زنجیر کرده اند ز رگ کوهسار را

1 عینک شود چو شیشه دل عقل پیر را بیند به یک قماش پلاس و حریر را

2 کشتی نشین فقر در این بحر فتنه خیز نیکو گرفته دامن موج حصیر را

3 جاهل کند بکوکب اقبال خویش ناز نادان چراغ کرده گمان چشم شیر را

4 بیجاست ای بزرگ به ما خودنماییت بسیار دیده ایم امیر و وزیر را

1 صبح میسازد شب من چشم گوهرپاش را بار خاطر نیست هرگز روز من خفاش را

2 ناقبولی آن قدر دارم که بر تصویر من خط بطلان نیست هر موی قلم نقاش را

3 چشم دشمن، روشن از روز سیاه من شود ظلمت شب سرمه باشد دیده خفاش را

4 گر بخشم آن تندخو دامن ز ما افشاند و رفت مدعا دامن زدن بود آتش سوداش را

1 به نرمی می‌توان تسخیر کردن خصم سرکش را به آب آهن برون می‌آورد از سنگ آتش را

2 تلاش همدمی با تیره‌روزان میمنت دارد که طول عمر بخشد الفت خاکستر آتش را

3 ازین غیرت که با روی تو دارد نسبتی مشکل که در آغوش خاکستر توانم دید آتش را

4 تلاش معنیی کن تا به کی آرایش ظاهر؟ که در بازار دین نبود روایی قلب روکش را

1 زیور تن صحت اعضاست اهل هوش را نیست دری پربهاتر از شنیدن گوش را

2 هست کم حرفی حدیثی معنیش فهمیدگی از کتاب عقل سطری دان لب خاموش را

3 بردبارانند بر خلق جهان سرور از آن داده اند اعضای تن جابر سر خود دوش را

4 ظرف این بد باطنان را جز خیال خام نیست زین طبقها وای بردارند اگر سرپوش را

1 خواهد گشود عقده دلهای ریش را در شانه دیده زلف تو احوال خویش را

2 راضی به کم نگشته پی بیش میدود نشناخته است خواجه زجدوار نیش را

3 بر قامت حیات لباس جوانیت کم داشت تر ز رنگ خضابست ریش را

4 گوشت ز کار ماند به فریاد خود برس چشمت ضعیف گشت ببین فکر خویش را

1 دل چسان پنهان کند در سینه آه خویش را دانه چون بر خویشتن دزدد گیاه خویش را

2 بسکه شب کردم چو صیقل با قد خم اضطراب ساختم آیینه سنگ تکیه گاه خویش را

3 در بزرگی باید افگندن ز سر تاج غرور میوه در بالیدن اندازد کلاه خویش را

4 تهمت رحمی بخود مگذار و خون من بریز میتوان با خون من شستن گناه خویش را