برده از بس فکر آن شوخ کمان از واعظ قزوینی غزل 49
1. برده از بس فکر آن شوخ کمان ابرو مرا
موی ابرو گشته موی کاسه زانو مرا
...
نبسته جز بدی من، کمر بکینه از واعظ قزوینی غزل 50
1. نبسته جز بدی من، کمر بکینه مرا
ز سنگ گوهر خود، نالد آبگینه مرا
...
در میان خلق عالم، کشت تنهایی از واعظ قزوینی غزل 51
1. در میان خلق عالم، کشت تنهایی مرا
بلکه زین وحشت رهاند سر بصحرائی مرا
...
شد دماغ از سنبل او بسکه سودایی از واعظ قزوینی غزل 52
1. شد دماغ از سنبل او بسکه سودایی مرا
خوشتر آید نکهت گلهای صحرائی مرا
...
بستیم ز لب، در به رخ آفات از واعظ قزوینی غزل 53
1. بستیم ز لب، در به رخ آفات زمان را
کردیم امان نامه ازین مهر، زبان را
...
وعده کردی که بگیری به نگاهی از واعظ قزوینی غزل 54
1. وعده کردی که بگیری به نگاهی جان را
دل ما نیست، چرا می شکنی پیمان را؟
...
غمی در دل کند ماتم سرا صحرا از واعظ قزوینی غزل 55
1. غمی در دل کند ماتم سرا صحرا و گلشن را
غبار دیده شام تیره سازد روز روشن را
...
گرفتم در نظر، هر جا شدم، از واعظ قزوینی غزل 56
1. گرفتم در نظر، هر جا شدم، آن قد موزون را
خیابان کردم از یک سرو، بر خود کوه و هامون را
...
اگر در خواب بینم لنگر آن از واعظ قزوینی غزل 57
1. اگر در خواب بینم لنگر آن کوه تمکین را
تهی ز آتش کند خواب گرانم سنگ بالین را
...
اگر لذت شناس درد سازی جان از واعظ قزوینی غزل 58
1. اگر لذت شناس درد سازی جان شیرین را
ز نعمتهای الوان می شماری اشک خونین را
...
بلا نتیجه بود، عیشهای نوشین از واعظ قزوینی غزل 59
1. بلا نتیجه بود، عیشهای نوشین را
نسب به خنده رسد، گریه های خونین را
...
به خونریزی همانا داد فرمان از واعظ قزوینی غزل 60
1. به خونریزی همانا داد فرمان چشم جادو را
که از مژگان نهد انگشت بر لب تیغ ابرو را
...