بغیر بیکسیم نیست در جهان یاری از واعظ قزوینی غزل 573
1. بغیر بیکسیم نیست در جهان یاری
که عقده ام بگشاید ز رشته کاری
دل پر غم، سر پر شور و، جان بینوا داری از واعظ قزوینی غزل 574
1. دل پر غم، سر پر شور و، جان بینوا داری
نمینالی ز بیچیزی، اگر دانی چها داری
نباشد مردی آن کاسباب ملک و، سیم و زر داری از واعظ قزوینی غزل 575
1. نباشد مردی آن کاسباب ملک و، سیم و زر داری
که سنگ زور مردی دل بود، کز جمله بر داری
دلم از گرد کلفت، شام دیجور است پنداری! از واعظ قزوینی غزل 576
1. دلم از گرد کلفت، شام دیجور است پنداری!
در او یاد جمالت، آتش طور است پنداری!
گوشه‌ای می‌خواهم و، چشم به خوان دل تری از واعظ قزوینی غزل 577
1. گوشه‌ای می‌خواهم و، چشم به خوان دل تری
خلوتی می‌جویم و، فریاد زنگ از دل بری
میبرد هر دم دلم را، غمزه غارتگری از واعظ قزوینی غزل 578
1. میبرد هر دم دلم را، غمزه غارتگری
میرود هر قطره خونم، بجوی خنجری
دگر مخواب، چو دندان فتادت ای سفری از واعظ قزوینی غزل 579
1. دگر مخواب، چو دندان فتادت ای سفری
ببند بار که سر زد ستاره سحری
خسروی خواهی، بنه از سر کلاه سروری از واعظ قزوینی غزل 580
1. خسروی خواهی، بنه از سر کلاه سروری
نیست سر را، افسری بهتر ز بیدرد سری
بهر نان تاکی بدرها آب روی خود بری؟ از واعظ قزوینی غزل 581
1. بهر نان تاکی بدرها آب روی خود بری؟
در تلاش خواجگی، تاکی نمایی چاکری؟!
نیست او شاه که دارد کمر سیم و زری! از واعظ قزوینی غزل 582
1. نیست او شاه که دارد کمر سیم و زری!
اوست شه، کو بر هر سفله نبندد کمری!!
چنان در بند غم باید بخود بالیدن ای قمری از واعظ قزوینی غزل 583
1. چنان در بند غم باید بخود بالیدن ای قمری
که چون نی هر دمت طوقی فتد در گردن ای قمری
کیم من؟ بیدلی، بیچاره‌ای، از خویش دلگیری! از واعظ قزوینی غزل 584
1. کیم من؟ بیدلی، بیچاره‌ای، از خویش دلگیری!
به آب تیغ خوبان تشنه‌ای، از جان خود سیری!