کرا پا میرود از محفل آن سیمبر بیرون؟ از واعظ قزوینی غزل 537
1. کرا پا میرود از محفل آن سیمبر بیرون؟
مگر بوی کباب دل برد از ما خبر بیرون
دمی ز آن پیش کآید چون حباب جان زتن بیرون از واعظ قزوینی غزل 538
1. دمی ز آن پیش کآید چون حباب جان زتن بیرون
ازین دریای پرآشوب، ای دل خیمه زن بیرون
حال ما خواهی بدانی، زلف خوبان را ببین از واعظ قزوینی غزل 539
1. حال ما خواهی بدانی، زلف خوبان را ببین
شور خس را گر ندانی، موج توفان را ببین!
شوخیش را نکند گوشه نشین خانه زین از واعظ قزوینی غزل 540
1. شوخیش را نکند گوشه نشین خانه زین
جوش این باده فزون است ز پیمانه زین
چهره آرایی بود از نشأه می ننگ او از واعظ قزوینی غزل 541
1. چهره آرایی بود از نشأه می ننگ او
از می کیفیت خود می فروزد رنگ او
می‌تراود التفات از جبههٔ پرچین او از واعظ قزوینی غزل 542
1. می‌تراود التفات از جبههٔ پرچین او
جوهر و آیینه باشد شوخی و تمکین او
از آنم کم، که گویم شکر احسان زیاد تو از واعظ قزوینی غزل 543
1. از آنم کم، که گویم شکر احسان زیاد تو
همینم بس که گاهی میکشم آهی بیاد تو
میکند گرمی بما هر بیوفائی غیر تو از واعظ قزوینی غزل 544
1. میکند گرمی بما هر بیوفائی غیر تو
میبرد ره خانه ام را، هر بلایی غیر تو
گردد چو بگفتار زبان در دهن تو از واعظ قزوینی غزل 545
1. گردد چو بگفتار زبان در دهن تو
عیب تو بانگشت نماید سخن تو
غم میرمد، ز پیچش زلف سیاه تو از واعظ قزوینی غزل 546
1. غم میرمد، ز پیچش زلف سیاه تو
دل کوچه میدهد، بخدنگ نگاه تو
نیست بلبل چو من و، گل نه چنانست که تو؛ از واعظ قزوینی غزل 547
1. نیست بلبل چو من و، گل نه چنانست که تو؛
بر رخ گل، عرق شبنم از آنست که تو
موی چون گردید جو گندم، دگر هشیار شو از واعظ قزوینی غزل 548
1. موی چون گردید جو گندم، دگر هشیار شو
وقت گرگ و میش صبح مرگ شد، بیدار شو!