خود هم ز ظلم خانه خرابند از واعظ قزوینی غزل 501
1. خود هم ز ظلم خانه خرابند ظالمان
دیوار و در ندارد، از آن خانه کمان
...
درست نیست گشودن به خنده از واعظ قزوینی غزل 502
1. درست نیست گشودن به خنده لب چندان
که خویش را شکند، پسته چون شود خندان
...
از ما گذشت عمر، بآیین مهوشان از واعظ قزوینی غزل 503
1. از ما گذشت عمر، بآیین مهوشان
گیسوی آه حسرت ما از قفا کشان
...
غم بود غم، شراب درویشان از واعظ قزوینی غزل 504
1. غم بود غم، شراب درویشان
دل بود دل، کباب درویشان
...
پا ز دولت نخورد، ترک سر از واعظ قزوینی غزل 505
1. پا ز دولت نخورد، ترک سر درویشان
ره بحشمت ندهد، خاک در درویشان
...
برگ جوانیت ریخت، برگ نوای از واعظ قزوینی غزل 506
1. برگ جوانیت ریخت، برگ نوای طفلان
تا چند پیر سازی، خود را برای طفلان؟
...
ریخت دندان و، گره در بند از واعظ قزوینی غزل 507
1. ریخت دندان و، گره در بند نان ما همچنان
رفت چشم از کارو، در خواب گران ما همچنان
...
در تنم گردید داغش دردمند از واعظ قزوینی غزل 508
1. در تنم گردید داغش دردمند استخوان
درد افتاده است در جسمم ببند استخوان
...
پیش لطفش میتوان با روسیاهی از واعظ قزوینی غزل 509
1. پیش لطفش میتوان با روسیاهی ساختن
لیک رو نتوان ز شرم بی گناهی ساختن
...
برگ ریزانست، رنگ از روی از واعظ قزوینی غزل 510
1. برگ ریزانست، رنگ از روی پیران ریختن
گریه حسرت بود بر عمر، دندان ریختن
...
از کمی پیوسته باید بیشی از واعظ قزوینی غزل 511
1. از کمی پیوسته باید بیشی خود خواستن
میفزاید روشنایی شمع را از کاستن
...
پهلوانی نیست سنگی یا گلی از واعظ قزوینی غزل 512
1. پهلوانی نیست سنگی یا گلی برداشتن
پهلوانی چیست؟ باری از دلی برداشتن!
...