یارب بفضل خویش، گناهان از واعظ قزوینی غزل 418
1. یارب بفضل خویش، گناهان ما ببخش
از تست جمله بخشش و، از ما خطا ببخش
در زمین شوره هر دل که خواندی از واعظ قزوینی غزل 419
1. در زمین شوره هر دل که خواندی قابلش
این قدر تخم محبت کاشتی، کو حاصلش؟!
نگین خاتم دلهاست در دندانش از واعظ قزوینی غزل 420
1. نگین خاتم دلهاست در دندانش
چکیده جگر خون ماست مرجانش
گهر بر خویشتن پیچد ز فکر از واعظ قزوینی غزل 421
1. گهر بر خویشتن پیچد ز فکر عقد دندانش
صدف دندان فشارد بر جگر از رشک مرجانش
بهشت سفره درویش و، کاسه از واعظ قزوینی غزل 422
1. بهشت سفره درویش و، کاسه چو بینش
دروست مائده جنت، آش کشکینش
نشود عاشق از فغان خاموش از واعظ قزوینی غزل 423
1. نشود عاشق از فغان خاموش
کار دریا بود همیشه خروش
پیری آمد، نه جوانیست دگر از واعظ قزوینی غزل 424
1. پیری آمد، نه جوانیست دگر از ما خوش
چون گل شمع بود بر سر ما گل ناخوش
دل از خیال دوست، ندادم از واعظ قزوینی غزل 425
1. دل از خیال دوست، ندادم بفکر خویش
آغوش خاطری نگشادم بفکر خویش
پادشاه ملک فقرم، بهر حفظ از واعظ قزوینی غزل 426
1. پادشاه ملک فقرم، بهر حفظ شان خویش
از جهان بیگانگی را کرده ام دربان خویش
بود دنیا زنی، طول أملها از واعظ قزوینی غزل 427
1. بود دنیا زنی، طول أملها زلف و گیسویش
بدل رنگ بنای طاق و منظر، چشم و ابرویش
خرامان چون رود بیرون ز از واعظ قزوینی غزل 428
1. خرامان چون رود بیرون ز گلشن سرو دلجویش
نگاه گریه آلودی بود هر شاخ تر، سویش
ای خوشا عزلت، که گردیم از واعظ قزوینی غزل 429
1. ای خوشا عزلت، که گردیم از در دلها خلاص
ما ز روی مردم و، مردم ز روی ما خلاص